অসমীয়া সমাজৰ সংকট আৰু নতুন দিশৰ সন্ধান

 

অসমীয়া সমাজৰ জীৱনধাৰা শেহতীয়াকৈ এক বৃহৎ পৰিৱৰ্তনৰ মাজেৰে গতি কৰিছে। এই পৰিৱৰ্তনে কিছুমান ক্ষেত্ৰত অগ্ৰগতিৰ পথ মুকলি কৰিছে, যেনে শিক্ষা, প্ৰযুক্তি, আৰু অৰ্থনৈতিক সুযোগ। কিন্তু তাৰ সমান্তৰালকৈ এক অদৃশ্য বিশৃঙ্খলতাই আমাৰ সমাজৰ মূল নৈতিক ভেটি আৰু সামাজিক ঐক্যৰ ওপৰত গভীৰ আঘাত হানিছে। পৰিয়ালৰ মাজত একতা, প্ৰতিবেশীৰ সৈতে মৰমৰ সম্পৰ্ক, আৰু সম্প্ৰদায়ৰ প্ৰতি দায়বদ্ধতা—যিবোৰ আমাৰ সমাজৰ মূল স্তম্ভ আছিল—তাৰ ঠাইত এতিয়া ব্যক্তিকেন্দ্ৰিকতাৰ শীতল বতাহ বৈছে। এই লেখাটোত আমি এই সামাজিক সংকটৰ মূল কাৰণসমূহৰ ওপৰত গভীৰভাৱে দৃষ্টি নিক্ষেপ কৰিম আৰু এক সুস্থ, ঐক্যবদ্ধ সমাজ গঢ়াৰ পথৰ বিষয়ে বিশদভাৱে আলোচনা কৰিম।

 

অসমীয়া সমাজৰ ইতিহাসত পৰিয়াল আৰু সম্প্ৰদায়ৰ স্বাৰ্থক সৰ্বোচ্চ প্ৰাধান্য দিয়া হৈছিল। গাঁৱৰ মানুহে পৰস্পৰৰ দুখ-কষ্টত সহানুভূতিৰে হাত আগবঢ়াইছিল, আৰু সিদ্ধান্ত গ্ৰহণত সম্প্ৰদায়ৰ মংগলক প্ৰাধান্য দিয়া হৈছিল। কিন্তু আজিৰ দিনত এই “আমি”ৰ ভাৱৰ ঠাইত “মই”ৰ ভাৱে জগাই তুলিছে এক নতুন সংকট। ব্যক্তিগত সুখ, কেৰিয়াৰ, আৰু স্বাধীনতাৰ পিছত দৌৰাত আমি আমাৰ শিপাৰ সৈতে সংযোগ হেৰুৱাই পেলাইছো। বিশেষকৈ গুৱাহাটীৰ দৰে মহানগৰীত এই বিচ্ছিন্নতা অধিক স্পষ্ট। ব্যস্ততাৰ নামত মানুহৰ হাতত সময় নাই—মাক-দেউতাকৰ সৈতে এগিলাচ চাহ খাই কথা পাতিবলৈ বা প্ৰতিবেশীৰ ঘৰত গৈ তেওঁলোকৰ খবৰ ল’বলৈ। এই আৱেগিক দূৰত্বই আমাৰ সমাজৰ মানৱীয় সম্পৰ্কবোৰক ক্ৰমশঃ দুৰ্বল কৰি তুলিছে।

 

এই পৰিৱৰ্তনৰ ফলত পৰিয়ালৰ মাজতো এক প্ৰকাৰৰ শূন্যতাৰ সৃষ্টি হৈছে। আগৰ দিনত পৰিয়ালৰ সদস্যসকলে একেলগে সময় কটাইছিল, পৰস্পৰৰ সমস্যাৰ বিষয়ে আলোচনা কৰিছিল। কিন্তু আজিৰ ব্যস্ত জীৱনত এই পৰম্পৰা হেৰাই গৈছে। কৰ্মজীৱী পিতৃ-মাতৃ আৰু স্কুল-কোচিংৰ মাজত ব্যস্ত সন্তানৰ মাজত যোগাযোগৰ অভাৱে ভুল বুজাবুজি, মানসিক অশান্তি, আৰু আৱেগিক দূৰত্বৰ সৃষ্টি কৰিছে। নগৰীয়া পৰিয়ালত এই বিচ্ছিন্নতাৰ প্ৰভাৱ অধিক দেখা যায়। স্বামী-স্ত্ৰীৰ মাজত বিবাদ, পিতৃ-মাতৃ আৰু সন্তানৰ মাজত যোগাযোগৰ অভাৱে পৰিয়ালৰ ভেটিটোকে জোকাৰি তুলিছে।

 

এই পৰিৱৰ্তনৰ মূলত আছে বিশ্বায়নৰ তীব্ৰ প্ৰভাৱ। বিশ্বায়নে আমাক বিশ্বৰ সৈতে সংযোগ কৰি শিক্ষা, প্ৰযুক্তি, আৰু অৰ্থনৈতিক সুযোগৰ ক্ষেত্ৰত অভূতপূৰ্ব উন্নতি আনিছে। আমাৰ যুৱক-যুৱতীসকলে বিশ্বৰ বিভিন্ন প্ৰান্তত নিজৰ প্ৰতিভা প্ৰদৰ্শন কৰিছে। কিন্তু তাৰ লগতে বিশ্বায়নে পাশ্চাত্যৰ ভোগবাদী জীৱনশৈলীৰ প্ৰভাৱো আমাৰ সমাজত পেলাইছে। দামী গাড়ী, স্মাৰ্টফোন, ব্ৰেণ্ডেড কাপোৰৰ পিছত দৌৰাৰ এই প্ৰতিযোগিতাই আমাৰ মনত অস্থিৰতাৰ সৃষ্টি কৰিছে। আমি যিমানেই লাভ কৰোঁ, সিমানেই অধিক বিচাৰোঁ। এই অসন্তুষ্টিয়ে আমাৰ মানসিক শান্তি কাঢ়ি লৈছে আৰু সমাজত বিচ্ছিন্নতাৰ বীজ সিঁচিছে।

ভোগবাদৰ ফান্দত পৰি আমি আমাৰ নৈতিক মূল্যবোধৰ পৰা দূৰলৈ গৈছো। আগৰ দিনত সততা, মৰম, আৰু সহযোগিতাৰ মূল্যবোধে সমাজক পথ প্ৰদৰ্শন কৰিছিল। কিন্তু আজি ধন, ক্ষমতা, আৰু সামাজিক প্ৰতিষ্ঠাৰ পিছত দৌৰাত আমি এই মূল্যবোধবোৰক পিছলৈ ঠেলি দিছো। ধনী মানুহৰ প্ৰতি সমাজৰ সম্মান বাঢ়িছে, কিন্তু সৎ আৰু সাধাৰণ জীৱন যাপন কৰা মানুহৰ প্ৰতি আমাৰ দৃষ্টিভংগী সংকীৰ্ণ হৈ পৰিছে। ফলত যিকোনো উপায়েৰে ধন ঘটাৰ প্ৰতিযোগিতাত আমি ব্যস্ত হৈ পৰিছো। সৎ-অসতৰ বিচাৰ যেন অপ্রাসংগিক হৈ পৰিছে। এই নৈতিক অধঃপতনৰ ফলত চুৰি, প্ৰতাৰণা, আৰু হিংসাৰ দৰে অপৰাধৰ হাৰ বৃদ্ধি পাইছে, যিটো গুৱাহাটীৰ দৰে মহানগৰত অধিক স্পষ্ট।

 

সামাজিক মাধ্যমৰ অত্যধিক ব্যৱহাৰে এই সমস্যাক আৰু জটিল কৰিছে। ফেচবুক, ইনষ্টাগ্ৰামৰ দৰে প্লেটফৰ্মে আমাক বিশ্বৰ সৈতে সংযোগ কৰিছে, কিন্তু বাস্তৱ জীৱনৰ সম্পৰ্কৰ পৰা আমাক দূৰলৈ লৈ গৈছে। ভাৰ্চুৱেল জগতত ব্যস্ত হৈ আমি পৰিয়াল আৰু প্ৰতিবেশীৰ সৈতে সময় কটোৱাৰ গুৰুত্ব পাহৰি পেলাইছো। এই ডিজিটেল বিচ্ছিন্নতাই আমাৰ সমাজত এক শূন্যতাৰ সৃষ্টি কৰিছে। যুৱক-যুৱতীসকলে সামাজিক মাধ্যমত নিজৰ জীৱনৰ ছবি প্ৰকাশ কৰি সামাজিক স্বীকৃতিৰ পিছত দৌৰিছে, কিন্তু এই ভাৰ্চুৱেল জীৱনৰ পিছত তেওঁলোকৰ বাস্তৱ জীৱনত শান্তি আৰু সন্তুষ্টিৰ অভাৱ হৈছে।

 

এই সামাজিক সংকটৰ পৰা উদ্ধাৰ পাবলৈ আমি সকলোৱে একেলগে কাম কৰিব লাগিব। প্ৰথমতে, আমাৰ শিক্ষা ব্যৱস্থাত নৈতিক শিক্ষাৰ ওপৰত গুৰুত্ব দিয়াৰ প্ৰয়োজন। শিক্ষাৰ্থীসকলক কেৱল পাঠ্যপুথিৰ জ্ঞানৰ লগতে সততা, সহানুভূতি, আৰু সমূহীয়া দায়িত্বৰ শিক্ষা দিয়া হ’লে তেওঁলোকে ভৱিষ্যতে এই মূল্যবোধক জীৱনত প্ৰয়োগ কৰিব পাৰিব। শিক্ষা প্ৰতিষ্ঠানসমূহত নৈতিকতা আৰু সমাজৰ প্ৰতি দায়বদ্ধতাৰ বিষয়ে পাঠ্যক্ৰমত সন্নিৱিষ্ট কৰাৰ প্ৰয়োজন।

দ্বিতীয়তে, পৰিয়ালৰ মাজত যোগাযোগ আৰু সহযোগিতাৰ ভাৱ গঢ়ি তুলিব লাগিব। পৰিয়ালৰ সদস্যসকলে একেলগে সময় কটোৱা, পৰস্পৰৰ সমস্যাৰ সমাধানৰ চেষ্টা কৰাৰ অভ্যাস পুনৰ গঢ়ি তুলিব লাগিব। উদাহৰণস্বৰূপে, পৰিয়ালৰ সদস্যসকলে একেলগে আহাৰ গ্ৰহণ কৰাৰ সময়ত কথোপকথনৰ জৰিয়তে সম্পৰ্কৰ বান্ধোন শক্তিশালী কৰিব পাৰে। সমাজৰ মাজতো বিভিন্ন সামাজিক কাৰ্যকলাপৰ জৰিয়তে একতাৰ ভাৱ সৃষ্টি কৰিব পাৰিব। গাঁৱৰ মানুহৰ মাজত সম্প্ৰদায়ভিত্তিক কাৰ্যকলাপ, যেনে সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠান বা সমাজসেৱামূলক কামৰ জৰিয়তে ঐক্যৰ ভাৱ জাগ্ৰত কৰিব পাৰি।

তৃতীয়তে, ভোগবাদৰ প্ৰভাৱ হ্ৰাস কৰিবলৈ ধৰা আমাৰ পৰম্পৰাগত সংস্কৃতিৰ প্ৰসাৰৰ ওপৰত গুৰুত্ব দিব লাগিব। অসমীয়া সংস্কৃতিৰ সৌন্দৰ্য্য, যেনে বিহু, নাম-কীৰ্তন, আৰু পৰম্পৰাগত উৎসৱৰ গুৰুত্বৰ বিষয়ে মানুহক সচেতন কৰি তুলিব লাগিব। সামাজিক মাধ্যমৰ অত্যধিক ব্যৱহাৰ হ্ৰাস কৰি বাস্তৱ জীৱনত পৰস্পৰৰ সৈতে সম্পৰ্ক গঢ়ি তুলিবলৈ উৎসাহিত কৰিব লাগিব। উদাহৰণস্বৰূপে, সামাজিক মাধ্যমৰ ব্যৱহাৰ সীমিত কৰি পৰিয়ালৰ সৈতে বা প্ৰতিবেশীৰ সৈতে সময় কটোৱাৰ অভ্যাস গঢ়ি তুলিব পাৰি।

 

অসমীয়া সমাজ এতিয়া এক গুৰুত্বপূৰ্ণ সন্ধিক্ষণত থিয় দিছে। ব্যক্তিকেন্দ্ৰিকতা, ভোগবাদ, আৰু বিশ্বায়নৰ নেতিবাচক প্ৰভাৱে আমাৰ নৈতিক ভিত্তি আৰু সামাজিক ঐক্যৰ ওপৰত গভীৰ আঘাত হানিছে। কিন্তু এই সংকটৰ মাজতো আশাৰ পোহৰ জিলিকি আছে। নৈতিক শিক্ষাৰ প্ৰসাৰ, পৰিয়ালৰ সৈতে ঘনিষ্ঠ সম্পৰ্ক, আৰু আমাৰ সংস্কৃতিৰ প্ৰতি গৌৰৱৰ ভাৱ জাগ্ৰত কৰি আমি এক সুস্থ সমাজৰ সপোন বাস্তৱায়িত কৰিব পাৰোঁ। এই পথত প্ৰতিজন অসমীয়াৰ সহযোগিতা অতি প্ৰয়োজনীয়। আমি যদি আমাৰ পৰম্পৰাগত মূল্যবোধৰ প্ৰতি সচেতন হৈ সামাজিক ঐক্যৰ দিশে আগবাঢ়োঁ, তেন্তে আমি আমাৰ সমাজক পুনৰ তাৰ গৌৰৱময় অতীতৰ দিশে লৈ যাব পাৰিম। আহক, আমি সকলোৱে মিলি এই নতুন আৰম্ভণিৰ সপোনক বাস্তৱত ৰূপায়িত কৰোঁ।