দীৰ্ঘায়ুৰ সপোন আৰু আধুনিক সমাজৰ পৰিৱৰ্তন

 

আধুনিক যুগৰ সংজ্ঞা কি? এই প্ৰশ্নৰ উত্তৰ বিচাৰিবলৈ গ’লে আমি প্ৰায়ে বিজ্ঞানৰ অগ্ৰগতি, প্ৰযুক্তিৰ বিস্ময়, সমাজৰ উন্নতি আৰু মানৱ জীৱনৰ মানদণ্ডৰ কথা ভাৱোঁ। কিন্তু যদি আমি কল্পনা কৰো যে এদিন মানুহৰ আয়ুস ৫০০ বা আনকি ১০০০ বছৰলৈ বৃদ্ধি কৰিব পৰা যাব, তেন্তে সেইটোৱেই হ’ব আধুনিকতাৰ চৰম পৰিণতি। এনে এক যুগৰ কল্পনা কৰাটো কেৱল বিজ্ঞানৰ কৌতুক বা কল্পকাহিনী নহয়, বৰঞ্চ ই মানৱ জাতিৰ সপোন, সম্ভাৱনা আৰু আকাংক্ষাৰ এক গভীৰ প্ৰতিফলন। এই প্ৰৱন্ধত আমি আলোচনা কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিম কেনেকৈ এনে এক পৰিৱৰ্তন সম্ভৱ হ’ব পাৰে, ইয়াৰ সমাজত কি প্ৰভাৱ পৰিব, নৈতিক দিশৰ ওপৰত ই কি প্ৰশ্ন উত্থাপন কৰিব আৰু এনে যুগে আধুনিকতাৰ সংজ্ঞাক কেনেকৈ পুনৰ নিৰ্ধাৰণ কৰিব।

 

মানুহৰ আয়ুস বৃদ্ধিৰ ধাৰণা পুৰণি। পৌৰাণিক কাহিনী, ধৰ্মীয় গ্ৰন্থ আৰু লোককথাতো আমি দীৰ্ঘজীৱী মানুহৰ কথা শুনিছো। উদাহৰণস্বৰূপে, বাইবেলত মথুচেলাৰ ৯৬৯ বছৰ জীয়াই থকাৰ কথা উল্লেখ আছে। ভাৰতীয় পৌৰাণিক কাহিনীতো যোগী-ঋষিসকলৰ শতিকাজুৰি জীয়াই থকাৰ কথা পাওঁ। কিন্তু এই কাহিনীবোৰ যদি কেৱল কল্পনা বা প্ৰতীকী হয়, তেন্তে আধুনিক বিজ্ঞানে এই সপোনক বাস্তৱৰ কাষলৈ লৈ আহিছে। জিন সম্পাদনাৰ ক্ষেত্ৰত CRISPR-Cas9 ৰ দৰে প্ৰযুক্তিয়ে মানৰ জিনীয় গঠনত সুক্ষ্ম পৰিৱৰ্তন আনি বৃদ্ধিৰ প্ৰক্ৰিয়া লেহেমীয়া কৰাৰ সম্ভাৱনা দেখুৱাইছে। এই প্ৰযুক্তিয়ে জিনীয় ত্ৰুটি সংশোধন কৰি বয়সজনিত ৰোগ, যেনে কৰ্কট, হৃদৰোগ, বা আলঝেইমাৰৰ দৰে সমস্যাৰ সমাধান বিচাৰি উলিয়াব পাৰে। ইয়াৰ উপৰিও, জিন থেৰাপীৰ জৰিয়তে মানুহৰ দেহৰ প্ৰতিৰক্ষা ব্যৱস্থাক শক্তিশালী কৰি ৰোগৰ বিৰুদ্ধে যুঁজ দিয়াৰ ক্ষমতা বৃদ্ধি কৰা সম্ভৱ।

 

কোষীয় পুনৰ্জননৰ গৱেষণাও এই ক্ষেত্ৰত এক গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰিছে। আমাৰ কোষৰ ডি এন এৰ শেষৰ অংশ, যাক টেলোমিয়াৰ বোলা হয়, সেইবোৰৰ ক্ষয় হোৱাৰ ফলতেই শৰীৰ বুঢ়া হয়। বিজ্ঞানীসকলে টেলোমিয়াৰৰ ক্ষয় ৰোধ কৰাৰ বা ইয়াক পুনৰ্জননৰ উপায় বিচাৰি উলিয়াইছে। টেলোমেৰেজ এনজাইমৰ সহায়ত কোষৰ জীৱনকাল বৃদ্ধি কৰাৰ পৰীক্ষা ইতিমধ্যে প্ৰাণীৰ ওপৰত সফল হৈছে। আনহাতে, স্টেম কোষৰ গৱেষণাই ক্ষতিগ্ৰস্ত অংগ পুনৰ্জননৰ সম্ভাৱনা দেখুৱাইছে। উদাহৰণস্বৰূপে, হৃদপিণ্ডৰ পেশী বা মগজুৰ কোষৰ ক্ষতি সাৰথিৰ বাবে স্টেম কোষৰ ব্যৱহাৰ কৰা হৈছে। এই প্ৰযুক্তিসমূহৰ সমন্বয়ৰ জৰিয়তে মানৰ দেহৰ অংগবোৰক নিয়মীয়াকৈ সংশোধন বা পুনৰ্জনন কৰি দীৰ্ঘদিন ধৰি কাৰ্যক্ষম কৰি ৰাখিব পৰা যাব। কল্পনা কৰক, যদি আমাৰ হৃদপিণ্ড বা হাওঁফাওঁৰ দৰে অংগবোৰক নিয়মীয়াকৈ নতুন কৰি তুলিব পৰা যায়, তেন্তে শৰীৰৰ বৃদ্ধিৰ প্ৰক্ৰিয়া নিয়ন্ত্ৰণ কৰাটো কিমান সহজ হ’ব!

 

কিন্তু শৰীৰৰ আয়ুস বৃদ্ধি কৰিলেই আধুনিক যুগৰ সংজ্ঞা পূৰ্ণ নহ’ব। মানুহৰ মন আৰু চেতনাৰো সমান্তৰালভাৱে বিকাশ ঘটিব লাগিব। কৃত্ৰিম বুদ্ধিমত্তা আৰু নিউৰ’লিংকৰ দৰে প্ৰযুক্তিয়ে মানৰ মস্তিষ্কৰ সীমা অতিক্ৰম কৰাৰ সম্ভাৱনা সৃষ্টি কৰিছে। নিউৰ’লিংকৰ দৰে প্ৰযুক্তিয়ে মস্তিষ্কক কম্পিউটাৰৰ সৈতে সংযোগ কৰি তথ্যৰ আদান-প্ৰদানৰ গতি বৃদ্ধি কৰিব পাৰে। ইয়াৰ ফলত মানুহৰ স্মৃতিশক্তি, শিক্ষণ ক্ষমতা আৰু সিদ্ধান্ত গ্ৰহণৰ ক্ষমতা অভূতপূৰ্বভাৱে বৃদ্ধি পাব। এনে প্ৰযুক্তিৰ জৰিয়তে মানুহৰ মন সদায় তৰুণ আৰু সক্ৰিয় হৈ থাকিব পাৰে, যদিও শৰীৰৰ বয়স শতিকাৰ পাৰ হৈ যায়। কল্পনা কৰক, যদি এজন মানুহে ৫০০ বছৰ জীয়াই থাকিব পাৰে আৰু তেওঁৰ মনটো সদায় ২৫ বছৰীয়া যুৱকৰ দৰে সতেজ থাকে, তেন্তে তেওঁ কিমান জ্ঞান, অভিজ্ঞতা আৰু সৃজনশীলতা সঞ্চয় কৰিব পাৰিব! এনে এক সমাজত শিক্ষা, সংস্কৃতি, শিল্প আৰু বিজ্ঞানৰ নতুন মাত্ৰা স্থাপন হ’ব।

 

তথাপি, এনে দীৰ্ঘ আয়ুসৰ পৰিণতি কেৱল ইতিবাচক নহয়। সমাজত ইয়াৰ ব্যাপক প্ৰভাৱ পৰিব পাৰে। প্ৰথমতে, জনসংখ্যাৰ বিস্ফোৰণ এটা ডাঙৰ সমস্যা হৈ পৰিব। যদি মানুহৰ মৃত্যুৰ হাৰ কমি যায় আৰু জন্মৰ হাৰ অপৰিৱৰ্তিত থাকে, তেন্তে পৃথিৱীৰ সম্পদৰ ওপৰত অত্যধিক চাপ পৰিব। খাদ্য, পানী, শক্তি আৰু বাসস্থানৰ অভাৱৰ ফলত সমাজত অসমতা আৰু সংঘাত বৃদ্ধি পাব পাৰে। উদাহৰণস্বৰূপে, পৃথিৱীৰ কৃষিযোগ্য ভূমি বা পৰিষ্কাৰ পানীৰ পৰিমাণ সীমিত। এনে পৰিস্থিতিত সম্পদৰ ন্যায্য বিতৰণ নিশ্চিত কৰাটো এক বৃহৎ প্ৰত্যাহ্বান হ’ব। তদুপৰি, দীৰ্ঘ আয়ুসৰ প্ৰযুক্তি যদি কেৱল ধনী শ্ৰেণীৰ বাবে উপলব্ধ হয়, তেন্তে সমাজত বৈষম্যৰ নতুন মাত্ৰা সৃষ্টি হ’ব। ধনীসকল অমৰত্বৰ কাষত থাকিব পাৰে, আনহাতে দৰিদ্ৰ শ্ৰেণীৰ মানুহৰ বাবে এই সুবিধা আধৰুৱা হৈ থাকিব। এনে বৈষম্যই সামাজিক অস্থিৰতাৰ সৃষ্টি কৰিব পাৰে।

 

আন এটা গুৰুত্বপূৰ্ণ দিশ হ’ল সমাজৰ গতিশীলতা। দীৰ্ঘ আয়ুসৰ ফলত প্ৰজন্মৰ মাজৰ দূৰত্ব বৃদ্ধি পাব পাৰে। নতুন প্ৰজন্মৰ বাবে সুযোগৰ অভাৱ হ’ব পাৰে, কাৰণ পুৰণি প্ৰজন্মই দীৰ্ঘদিন ধৰি কৰ্মক্ষেত্ৰত, ৰাজনীতিত আৰু সমাজত প্ৰভাৱশালী হৈ থাকিব। উদাহৰণস্বৰূপে, যদি এজন ব্যক্তিয়ে ৩০০ বছৰ ধৰি কৰ্মক্ষেত্ৰত নেতৃত্ব দি থাকে, তেন্তে নতুন প্ৰজন্মৰ বাবে নেতৃত্বৰ সুযোগ সীমিত হৈ পৰিব। ইয়াৰ ফলত সামাজিক পৰিৱৰ্তনৰ গতি লেহেমীয়া হ’ব পাৰে, কাৰণ নতুন ধাৰণা আৰু চিন্তাধাৰাৰ প্ৰৱেশ কঠিন হৈ পৰিব। তদুপৰি, দীৰ্ঘ জীৱনৰ ফলত মানুহৰ জীৱনৰ অৰ্থ আৰু উদ্দেশ্যৰ প্ৰশ্নও উত্থাপিত হ’ব। ৫০০ বছৰ জীয়াই থকাৰ পিছতো মানুহে জীৱনৰ একঘেয়ামীত ভুগিব পাৰে। মানৰ মনৰ এনে দীৰ্ঘ সময়ৰ বাবে সক্ৰিয় আৰু সুখী হৈ থকাৰ ক্ষমতা এতিয়াও পৰীক্ষাৰ অপেক্ষাত আছে।

 

দীৰ্ঘ আয়ুসৰ ধাৰণাটোৱে নৈতিক প্ৰশ্নও উত্থাপন কৰে। মানুহৰ জীৱনক অত্যধিক দীৰ্ঘ কৰাটো প্ৰকৃতিৰ নিয়মৰ বিৰুদ্ধে যোৱা নেকি? জীৱন আৰু মৃত্যুৰ চক্ৰই মানৰ জাতিৰ বাবে এক স্বাভাৱিক ভাৰসাম্য ৰক্ষা কৰে। এই ভাৰসাম্য ভাঙিলে পৰিবেশ, সমাজ আৰু সংস্কৃতিৰ ওপৰত কি প্ৰভাৱ পৰিব? উদাহৰণস্বৰূপে, পৃথিৱীৰ পৰিবেশৰ ভাৰসাম্য বজাই ৰাখিবলৈ জীৱনৰ সীমিতকৰণৰ প্ৰয়োজন হয়। যদি মানুহে শতিকাজুৰি জীয়াই থাকে, তেন্তে পৰিবেশৰ ওপৰত অত্যধিক চাপ পৰিব, যাৰ ফলত জলবায়ু পৰিৱৰ্তনৰ দৰে সমস্যা আৰু জটিল হৈ পৰিব। তদুপৰি, এনে প্ৰযুক্তিৰ অপব্যৱহাৰৰ সম্ভাৱনাও আছে। অমৰত্বৰ সন্ধানত মানৰ অধিকাৰৰ লঙ্ঘন বা অৱৈধ পৰীক্ষা-নিৰীক্ষাৰ সম্ভাৱনা অস্বীকাৰ কৰিব নোৱাৰি। উদাহৰণস্বৰূপে, জিন সম্পাদনাৰ অপব্যৱহাৰৰ ফলত অপ্ৰাকৃতিক বৈষম্য বা সামাজিক বিভেদৰ সৃষ্টি হ’ব পাৰে।

 

এতিয়া প্ৰশ্ন হ’ল, এনে দীৰ্ঘ আয়ুসৰ যুগক আমি কেনেকৈ আধুনিক যুগ হিচাপে সংজ্ঞায়িত কৰিব পাৰোঁ? আধুনিকতাৰ মূল স্তম্ভ হ’ল প্ৰগতি। বিজ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তিৰ অগ্ৰগতিয়ে মানৰ জীৱনৰ মান উন্নত কৰিছে। টিকাকৰণৰ জৰিয়তে আমি মহামাৰীৰ বিৰুদ্ধে যুঁজ দিছো, কৃষিৰ উন্নতিৰ জৰিয়তে দুৰ্ভিক্ষৰ প্ৰভাৱ কমাইছো, আৰু যোগাযোগৰ প্ৰযুক্তিৰ জৰিয়তে বিশ্বক এক গাঁৱলৈ পৰিণত কৰিছো। দীৰ্ঘ আয়ুসৰ প্ৰযুক্তিয়ে এই প্ৰগতিৰ ধাৰাবাহিকতা অব্যাহত ৰাখিব। কিন্তু আধুনিকতা কেৱল বিজ্ঞানৰ কথা নহয়; ই মানৱতা, নৈতিকতা আৰু সমতাৰ কথাও। এনে এক যুগত, য’ত মানুহে ৫০০ বা ১০০০ বছৰ জীয়াই থাকিব পাৰে, সমাজক নতুনকৈ সংগঠিত কৰিব লাগিব। শিক্ষা ব্যৱস্থা পুনৰ্গঠন কৰিব লাগিব, যাতে মানুহে একাধিক কেৰিয়াৰ গঢ়ি তুলিব পাৰে আৰু নিয়মীয়াকৈ নতুন দক্ষতা শিকিব পাৰে। কৰ্মক্ষেত্ৰত নতুন প্ৰজন্মৰ বাবে সুযোগ সৃষ্টি কৰিবলৈ নীতি-নিয়মৰ পৰিৱৰ্তনৰ প্ৰয়োজন হ’ব।

 

দীৰ্ঘ আয়ুসে মানুহৰ সৃজনশীলতা আৰু উদ্ভাৱনী শক্তিকো বৃদ্ধি কৰিব পাৰে। এজন বিজ্ঞানী, শিল্পী বা দাৰ্শনিকে যদি শতিকাজুৰি কাম কৰিব পাৰে, তেন্তে তেওঁলোকৰ অৱদানৰ পৰিমাণ অভূতপূৰ্ব হ’ব। উদাহৰণস্বৰূপে, এজন বিজ্ঞানীয়ে এটা জীৱনকালত কেৱল এটা ক্ষেত্ৰত গৱেষণা কৰাৰ পৰিৱৰ্তে একাধিক ক্ষেত্ৰত অৱদান আগবঢ়াব পাৰিব। এজন শিল্পীয়ে বিভিন্ন যুগৰ সংস্কৃতিৰ প্ৰভাৱত নিজৰ কলাৰ নতুন ৰূপ সৃষ্টি কৰিব পাৰিব। কিন্তু ইয়াৰ বিপৰীতে, দীৰ্ঘ জীৱনৰ একঘেয়ামীতাই মানুহক উদ্দেশ্যহীনতাৰ দিশে ঠেলি দিব পাৰে। জীৱনৰ অৰ্থ বিচাৰি উলিওৱাটো এনে যুগত এক বৃহৎ প্ৰত্যাহ্বান হ’ব। মানুহে হয়তো প্ৰশ্ন কৰিব, “৫০০ বছৰ জীয়াই থাকি কি লাভ, যদি জীৱনৰ কোনো উদ্দেশ্য নাথাকে?” সেয়েহে, আধুনিক যুগৰ সংজ্ঞা কেৱল দীৰ্ঘ আয়ুসৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ নকৰি, জীৱনৰ মান, সুখ আৰু সামাজিক ন্যায়ৰ ওপৰতো নিৰ্ভৰ কৰিব।

 

এনে এক যুগৰ কল্পনা কৰাটো আমাৰ বাবে এক প্ৰেৰণা। ই আমাক বিজ্ঞানৰ সম্ভাৱনাৰ কথা সোঁৱৰাই দিয়ে, কিন্তু একে সময়তে সমাজৰ দায়িত্বৰ কথাও মনত পেলায়। ৫০০ বা ১০০০ বছৰ জীয়াই থকাৰ সপোন এতিয়াও দূৰৈৰ হ’লেও, এই দিশত আমাৰ অগ্ৰগতিয়ে আধুনিকতাৰ সংজ্ঞাক নতুন ৰূপ দিব। এনে এক যুগত, য’ত মানুহে শতিকাজুৰি জীয়াই থাকিব পাৰিব, আধুনিকতাৰ অৰ্থ হ’ব জীৱনৰ সীমা অতিক্ৰম কৰাৰ ক্ষমতা, কিন্তু সেই সীমাৰ সৈতে জড়িত নৈতিক আৰু সামাজিক দায়িত্বও পালন কৰা। এই ভাৰসাম্যইহে আমাৰ ভৱিষ্যতৰ যুগক সঁচাকৈয়ে আধুনিক কৰি তুলিব।

 

-      টুৱাৰাম দত্ত 

 

 

নিখুঁত জীৱনৰ ভাইৰেল দৌৰ

 

-টুৱাৰাম দত্ত

 

আধুনিক যুগৰ এই ডিজিটেল পৃথিৱীত সামাজিক মাধ্যম আমাৰ অস্তিত্বৰ অবিচ্ছেদ্য সঙ্গী হৈ উঠিছে, যেন এক অদৃশ্য সূতাই আমাক বান্ধি ৰাখিছে। ফেচবুক, ইনষ্টাগ্ৰাম, ৱাটছএপৰ প্লেটফৰ্মসমূহত আমি নিজৰ জীৱনৰ সুন্দৰতম ক্ষণসমূহ প্ৰদৰ্শন কৰো, কিন্তু এই প্ৰদৰ্শনৰ আঁৰত লুকাই থাকে এক গভীৰ, অদৃশ্য মানসিক যন্ত্ৰণা। "পাৰফেক্ট জীৱন"ৰ এই মোহময় ধাৰণাই আমাৰ চিত্তক গ্ৰাস কৰিছে, যেন এক মায়াজালত আমি আবদ্ধ। আমি পৰ্যবেক্ষণ কৰো আনৰ জীৱনৰ অপৰূপ সৌন্দৰ্য, অভূতপূৰ্ব সফলতা আৰু অফুৰন্ত আনন্দ—আৰু তাৰ প্ৰতিফলনে নিজৰ অস্তিত্বক অসম্পূৰ্ণ, অপৰ্যাপ্ত যেন অনুভৱ কৰায়। ভাইৰেল ট্ৰেণ্ডৰ এই অন্ধ দৌৰত লিপ্ত হৈ আমি নিজৰ ব্যক্তিগত শান্তি আৰু স্থিৰতাক বলিদান দিওঁ। সামাজিক মাধ্যমৰ এই নিখুঁত জীৱনৰ মায়াময় ছবিসমূহে যুৱ প্ৰজন্মক বিশেষভাৱে আক্ৰান্ত কৰিছে, মানসিক চাপৰ এক অদৃশ্য ঢৌ সৃষ্টি কৰি। লাইক আৰু কমেণ্টৰ এই অবিৰত সাধনাই এতিয়া আমাৰ জীৱনৰ অবিচ্ছেদ্য অংশ হৈ পৰিছে, যেন এক আসক্তি যিয়ে আমাক নিয়ন্ত্ৰণ কৰে। এই বিষয়ৰ গভীৰতাত ডুব গৈ চিন্তা কৰিলে সংশয় হয় যে এই চাপে আমাৰ সমগ্ৰ সমাজব্যৱস্থাক কেনেকৈ ক্ষতি কৰিছে।

 

প্ৰথমতে, "পাৰফেক্ট জীৱন"ৰ এই ধাৰণাৰ স্বৰূপ কি? সামাজিক মাধ্যমত প্ৰদৰ্শিত ছবি, ভিডিঅ' আৰু ষ্ট'ৰীসমূহত সকলো যেন নিৰ্ভুল, অপৰূপ। কোনোবাই বিদেশ ভ্ৰমণৰ মোহময় ছবি শ্বেয়াৰ কৰে, কোনোবাই সফলতাৰ অনুপ্ৰেৰণাদায়ক কাহিনী বৰ্ণনা কৰে, কোনোবাই শৰীৰৰ অপৰূপ সৌন্দৰ্য প্ৰকাশ কৰে। এইসমূহ সকলো ফিল্টাৰ আৰু সম্পাদনাৰ কৌশলেৰে সজ্জিত, যিয়ে বাস্তৱতকৈ অধিক মনোমোহা ৰূপ দিয়ে। কিন্তু এই নিখুঁততাৰ আঁৰত লুকাই থাকে অগণন পৰিশ্ৰম, সম্পাদনাৰ কৌশল আৰু কেতিয়াবা মিছা প্ৰতিশ্ৰুতিৰ ছাঁ। যুৱক-যুৱতীসকলে এই মায়াময় ছবিসমূহ দেখি নিজক তুলনা কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰে, আৰু "মোৰ জীৱন কিয় এনেকুৱা নহয়?"—এই প্ৰশ্নই তেওঁলোকৰ মনত এক অস্থিৰ ভাৱৰ সৃষ্টি কৰে। এক গৱেষণাত প্ৰকাশ পাইছে যে ১৪ৰ পৰা ১৭ বছৰৰ যুৱক-যুৱতীসকলৰ মাজত সামাজিক মাধ্যমৰ ব্যৱহাৰে মানসিক চাপ বৃদ্ধি কৰিছে, য'ত ৩৯ শতাংশ যুৱকে স্বীকাৰ কৰিছে যে এই মাধ্যমসমূহে তেওঁলোকক অভিভূত কৰি তুলিছে। এই অবিৰত তুলনাই তেওঁলোকক অসন্তুষ্ট কৰি তোলে আৰু জীৱনৰ প্ৰকৃত আনন্দ আৰু সৌন্দৰ্য প্ৰাপ্তিক বাধা দিয়ে।

 

ভাইৰেল ট্ৰেণ্ডৰ এই অন্ধ দৌৰ এতিয়া আমাৰ দৈনন্দিন জীৱনৰ অংশ হৈ পৰিছে, যেন এক অপৰিহাৰ্য ৰীতি। কোনো ট্ৰেণ্ড ভাইৰেল হ'লে সকলোৱে তাক অনুসৰণ কৰিবলৈ উন্মাদ হৈ উঠে—ডান্স চেলেঞ্জৰ উন্মাদনা, ফেশ্বনৰ নতুন ধাৰা, ফিটনেছৰ কঠোৰ চেলেঞ্জ। এইসমূহত অংশগ্ৰহণ কৰি আমি নিজক প্ৰমাণ কৰিব বিচাৰো, কিন্তু এই দৌৰত আমাৰ ব্যক্তিগত সময় আৰু অন্তৰৰ শান্তি বিসৰ্জন দিওঁ। এক ভিডিঅ' নিৰ্মাণ কৰিবলৈ ঘণ্টাৰ পিছত ঘণ্টা ব্যয় কৰো, কিন্তু যদি তাত লাইকৰ বৰষুণ নহয় তেন্তে হতাশাৰ অন্ধকাৰে আমাক গ্ৰাস কৰে। এই চক্ৰই আমাক এক অস্থিৰ, অশান্ত জীৱনৰ দিশে ঠেলি দিয়ে। যুৱ প্ৰজন্মত এই ট্ৰেণ্ড অনুসৰণৰ পৰিণামে মানসিক স্বাস্থ্যক ধ্বংস কৰিছে। এক অধ্যয়নত প্ৰকাশ পাইছে যে স্মাৰ্টফোন আৰু সামাজিক মাধ্যমৰ অত্যধিক ব্যৱহাৰে যুৱকসকলৰ মাজত মানসিক অস্থিৰতা, আত্মহত্যাৰ চিন্তা আৰু আত্ম-ক্ষতিৰ প্ৰৱণতা বৃদ্ধি কৰিছে। এই ট্ৰেণ্ডসমূহে আমাক বাস্তৱৰ পৰা বিচ্ছিন্ন কৰি এক ভাৰ্চুৱেল কাৰাগাৰত বন্দী কৰি ৰাখে, য'ত সত্যতা হেৰাই যায়।

 

সামাজিক মাধ্যমৰ এই নিখুঁত জীৱনৰ মায়াময় ছবিসমূহে যুৱকসকলৰ মাজত মানসিক চাপ সৃষ্টি কৰাৰ কাৰণ অগণন। প্ৰথমতে, এই ছবিসমূহে সকলো কথাৰে এক অসম্ভৱ উচ্চ মানদণ্ড স্থাপন কৰে, এক অপৰূপ মান যিয়ে বাস্তৱক আঁৰত ৰাখে। যুৱতীসকলে আনৰ নিখুঁত শৰীৰ দেখি নিজৰ প্ৰতি অসন্তুষ্ট হৈ উঠে, আৰু ডায়েট আৰু ব্যায়ামত অত্যধিক চাপ দিয়ে, যেন এক যন্ত্ৰণাদায়ক যাত্ৰা। যুৱকসকলে আনৰ সফলতা আৰু সমৃদ্ধি দেখি নিজক অসফল যেন অনুভৱ কৰে, আত্মবিশ্বাসক ক্ষয় কৰি। এই তুলনাই 'ফিয়েৰ অৱ মিছিং আউট' (FOMO) সৃষ্টি কৰে, য'ত আমি অনুভৱ কৰো যে আনৰ জীৱন অফুৰন্ত আনন্দেৰে পূৰ্ণ আৰু আমাৰ জীৱন ব্যৰ্থতাৰে ভৰা। এক গৱেষণাত উন্মোচিত হৈছে যে ১১ শতাংশ যুৱকে সামাজিক মাধ্যমৰ অত্যধিক ব্যৱহাৰৰ ফলত নিয়ন্ত্ৰণ হেৰুৱাই মানসিক অসুস্থতা অনুভৱ কৰে। এই চাপে উদ্বেগ, অৱসাদ আৰু নিদ্ৰাহীনতাৰ দৰে গভীৰ সমস্যা সৃষ্টি কৰে, যেন এক অদৃশ্য যুদ্ধ যিয়ে মনৰ ক্ষতি কৰে।

 

লাইক আৰু কমেণ্টৰ এই অবিৰত দৌৰ এতিয়া আমাৰ জীৱনৰ মূল স্তম্ভ হৈ পৰিছে, যেন এক আসক্তি যিয়ে আমাক দাসত্বত বান্ধি ৰাখে। প্ৰতিটো পোষ্টৰ পিছত আমি উন্মাদৰ দৰে বিচাৰ কৰো—কিমান লাইক আহিছে, কিমান কমেণ্ট পৰিছে। কম লাইক হ'লে হতাশাৰ ঢৌ উঠে, আৰু নেতিবাচক কমেণ্টে মনক ভাঙি চূৰ্ণ কৰে। এই বাহ্যিক বৈধতাৰ সন্ধানে আমাক এক শক্তিশালী আসক্তিত পেলায়। যুৱকসকলে দিনৰ অধিকাংশ সময় এই মাধ্যমত ব্যয় কৰে, যাৰ ফলত পঢ়া-শুনা, কৰ্মজীৱন আৰু পাৰস্পৰিক সম্পৰ্কসমূহ ক্ষতিগ্ৰস্ত হয়। এক অধ্যয়নত প্ৰকাশ পাইছে যে অত্যধিক সামাজিক মাধ্যম ব্যৱহাৰে যুৱকসকলৰ মাজত উদ্বেগ আৰু অৱসাদ বৃদ্ধি কৰিছে। এই আসক্তিয়ে তেওঁলোকক বাস্তৱৰ পৰা বিচ্ছিন্ন কৰি একাকীত্বৰ গভীৰ অন্ধকাৰত ঠেলি দিয়ে, যেন এক মায়াজাল যিয়ে সত্যক গ্ৰহণ কৰিবলৈ অপাৰগ।

এই মানসিক চাপৰ প্ৰভাৱ যুৱ প্ৰজন্মৰ ওপৰত অতি গভীৰ আৰু সুদূৰপ্ৰসাৰী। তেওঁলোকৰ মন এতিয়া গঠনৰ প্ৰক্ৰিয়াত আছে, আৰু এই চাপে আত্মসন্মানৰ ক্ষতি কৰি এক অস্থিৰ মানসিকতাৰ সৃষ্টি কৰে। তেওঁলোকে নিজক আনৰ সৈতে তুলনা কৰি নিজৰ মূল্য নিৰ্ধাৰণ কৰে, যাৰ ফলত অভ্যন্তৰীণ অশান্তি জন্ম লয়। এক গৱেষণাত উন্মোচিত হৈছে যে সামাজিক মাধ্যমৰ ব্যৱহাৰ বৃদ্ধিৰ লগে লগে যুৱকসকলৰ অৱসাদৰ লক্ষণ ৩৫ শতাংশ বৃদ্ধি পাইছে। এই চাপে কেতিয়াবা আত্মহত্যাৰ দৰে মৰ্মান্তিক চিন্তালৈকো লৈ যায়, যেন এক অন্ধকাৰ যিয়ে ভৱিষ্যতক গ্ৰাস কৰে। সমাজত এই সমস্যাৰ সচেতনতা বৃদ্ধি কৰিব লাগিব, অভিভাৱকসকলে যুৱকসকলক সীমিত ব্যৱহাৰ শিকাবই লাগিব, আৰু শিক্ষা প্ৰতিষ্ঠানসমূহে মানসিক স্বাস্থ্যৰ ওপৰত অনুপ্ৰেৰণাদায়ক কৰ্মশালা আয়োজন কৰিব লাগিব।

এই চাপৰ পৰা মুক্তি পাবলৈ আমি কি কৰিব পাৰো? প্ৰথমতে, সামাজিক মাধ্যমত দেখা ছবিসমূহক বাস্তৱ বুলি নাভাবিব। সকলোৰে জীৱনত সমস্যা থাকে, কিন্তু সেইবোৰ শ্বেয়াৰ নকৰে। দ্বিতীয়তে, নিজৰ জীৱনৰ প্ৰকৃত আনন্দসমূহক মূল্য দিব লাগিব—পৰিয়ালৰ সৈতে সময় কটোৱা, পঢ়া-শুনা, খেলা-ধূলা ইত্যাদি। তৃতীয়তে, সামাজিক মাধ্যমৰ ব্যৱহাৰ সীমিত কৰিব লাগিব। দিনৰ এক নিৰ্দিষ্ট সময়তহে এই মাধ্যমৰ ব্যৱহাৰ কৰিব। চতুৰ্থতে, যদি মানসিক চাপ অনুভৱ কৰে তেন্তে বিশেষজ্ঞৰ সহায় ল'ব লাগিব। এক অধ্যয়নত দেখা গৈছে যে ৫০ শতাংশতকৈ অধিক যুৱকে সামাজিক মাধ্যম ব্যৱহাৰৰ পিছত উদ্বেগ বা অৱসাদ অনুভৱ কৰে। এই সচেতনতাই আমাক সুস্থ জীৱনৰ পথলৈ লৈ যাব।

 

সৰ্বশেযত ক'ব পাৰি যে "পাৰফেক্ট জীৱন"ৰ মানসিক চাপে আমাৰ সমাজখনক প্ৰভাৱিত কৰিছে, বিশেষকৈ যুৱ প্ৰজন্মক। ভাইৰেল ট্ৰেণ্ডৰ পিছত দৌৰি আমি আমাৰ ব্যক্তিগত শান্তি হেৰুৱাইছো, আৰু লাইক-কমেণ্টৰ আসক্তিয়ে আমাক অস্থিৰ কৰিছে। কিন্তু সচেতনতা আৰু সীমিত ব্যৱহাৰৰ দ্বাৰা আমি এই চাপৰ পৰা মুক্তি পাব পাৰো। জীৱন নিখুঁত নহয়, আৰু তাতেই তাৰ সৌন্দৰ্য। আমি নিজৰ জীৱনৰ আধৰুৱা খিনি ইতিবাচক মানসিকতাৰে গ্ৰহণ কৰি সুখী হ'ব লাগিব।

 

বিশ্বাসৰ ব্যৱসায়

-টুৱাৰাম দত্ত

আজিৰ সমাজত মানুহক প্রতাৰণা কৰি খোৱাৰ মতলব কৰা সকলৰ ভিতৰত ৰাজনৈতিক নেতাসকলৰ সংখ্যা সৰহ। এই প্রতাৰণাৰ খেলত ধৰ্মক লৈ গুৰুগিৰি কৰা সকলৰ ভূমিকা অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ। তেওঁলোকে ধৰ্মৰ নামত মানুহৰ বিশ্বাসৰ শোষণ কৰি নিজৰ স্বাৰ্থ সাধন কৰে, যাৰ ফলত সমাজত বিভাজন, অশান্তি আৰু অস্থিৰতা বৃদ্ধি পায়। একালত ধৰ্ম আৰু ৰাজনীতিৰ মাজত স্পষ্ট পাৰ্থক্য আছিল। ধৰ্ম আছিল আধ্যাত্মিকতাৰ পথ, য’ত প্রেম, কৰুণা আৰু নৈতিকতাৰ মাধ্যমেৰে মানুহক জীৱনৰ উদ্দেশ্য আৰু সঠিক পথৰ সন্ধান দিয়া হৈছিল। ইয়াৰ বিপৰীতে ৰাজনীতি আছিল ক্ষমতাৰ খেল, য’ত শাসকসকলে বলপ্রয়োগ, দমন আৰু নিয়ন্ত্রণৰ জৰিয়তে প্রজাক শাসন কৰিছিল। এই দুই ক্ষেত্রৰ আদৰ্শৰ পাৰ্থক্যৰ বাবে সঘনাই সংঘাতৰ সৃষ্টি হৈছিল। ইতিহাসৰ পৃষ্ঠাত এনে অসংখ্য উদাহৰণ পোৱা যায়, য’ত ধৰ্মগুৰুসকল ৰাজনৈতিক শাসকৰ হাতত নিৰ্যাতিত হৈছিল। যীচু খ্রীষ্টৰ ক্ৰুচবিদ্ধ হোৱাৰ কাহিনী হওক বা মধ্যযুগত ভাৰতৰ বিভিন্ন অঞ্চলত ধৰ্মীয় সংস্কাৰকৰ নিৰ্যাতনৰ ঘটনা হওক, এনে সংঘাত বিশ্বৰ সকলো সভ্যতাৰ ইতিহাসতেই পোৱা যায়। অসমৰ ইতিহাসতো মহান সংস্কাৰক শংকৰদেৱৰ জীৱনত ৰাজনৈতিক শক্তিৰ সৈতে সংঘাতৰ কথা জনা যায়। তেওঁক ৰাজদৰবাৰৰ বিৰোধিতাৰ সন্মুখীন হ’বলগীয়া হৈছিল, যাৰ ফলত তেওঁৰ ধৰ্ম প্ৰচাৰৰ পথ কঠিন হৈ পৰিছিল। এই সংঘাতসমূহে দেখুৱাইছিল যে ধৰ্মৰ স্বাধীনতা আৰু ৰাজনৈতিক ক্ষমতাৰ মাজত এক গভীৰ বিৰোধ আছিল, যিটো সমাজৰ গতিশীলতাৰ এক গুৰুত্বপূৰ্ণ অংশ হৈ পৰিছিল।

 

সময়ৰ পৰিৱৰ্তনৰ লগে লগে শাসকসকলৰ কৌশলো সলনি হ’ল। তেওঁলোকে বুজি উঠিল যে কেৱল বলপ্রয়োগৰ কৌশলেৰে প্রজাক দীৰ্ঘদিন নিয়ন্ত্রণ কৰাটো সম্ভৱ নহয়। ধৰ্মৰ শক্তি এনে এক হাতিয়াৰ, যাৰ জৰিয়তে মানুহৰ মন আৰু হৃদয়ক বশ কৰি ক্ষমতাৰ ভিত্তি দৃঢ় কৰিব পৰা যায়। ধৰ্ম মানুহৰ ভয়, আশা আৰু বিশ্বাসৰ সৈতে গভীৰভাৱে জড়িত। এই আৱেগসমূহক কৌশলেৰে ব্যৱহাৰ কৰিলে শাসনৰ পথ সুগম হয়। গতিকে চতুৰ শাসকসকলে ধৰ্মগুৰুসকলৰ সহায় ল’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে। ইতিহাসত এনে উদাহৰণৰ অভাৱ নাই। ৰোমান সম্রাট কনষ্টান্টিনে খ্রীষ্টধৰ্মক ৰাজধৰ্ম হিচাপে গ্রহণ কৰি নিজৰ সাম্রাজ্যক এক সুস্থিৰ ভিত্তিৰ ওপৰত প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল। তেওঁ ধৰ্মৰ নামত প্রজাসকলৰ আনুগত্য লাভ কৰি সাম্রাজ্যৰ বিস্তাৰ আৰু শাসনৰ স্থায়িত্ব নিশ্চিত কৰিছিল। ভাৰতৰ ইতিহাসত সম্রাট অশোকে কলিংগ যুদ্ধৰ পিছত বৌদ্ধধৰ্ম গ্রহণ কৰি নিজৰ শাসনক ধৰ্মীয় যুক্তিৰে শক্তিশালী কৰিছিল। তেওঁৰ শান্তিৰ বাৰ্তা আৰু ধৰ্মীয় সহিষ্ণুতাৰ নীতিয়ে তেওঁক জনপ্রিয় কৰি তুলিছিল, যাৰ ফলত তেওঁৰ সাম্রাজ্য অধিক সংহত হৈছিল। অসমৰ ইতিহাসতো কোচ ৰজাসকলে ধৰ্মগুৰুসকলৰ সহায় লৈ নিজৰ ক্ষমতাৰ ভিত্তি দৃঢ় কৰিছিল। উদাহৰণস্বৰূপে, শংকৰদেৱৰ বৈষ্ণৱ ধৰ্ম প্ৰচাৰত কোচ ৰজা নৰনাৰায়ণৰ পৃষ্ঠপোষকতাৰ ভূমিকা অতি তাৎপৰ্যপূৰ্ণ আছিল। এই সকলো উদাহৰণে দেখুৱায় যে ধৰ্ম আৰু ৰাজনীতিৰ মিলন কেৱল সহযোগিতাৰ নহয়, বৰং ক্ষমতাৰ স্থায়িত্বৰ বাবে এক পৰিকল্পিত কৌশল আছিল।

 

অন্যহাতে, ধৰ্মগুৰুসকলেও ৰাজসাহাৰ্যৰ প্ৰতি আকৰ্ষিত হৈছিল। ৰাজপোষণত ধৰ্ম প্ৰচাৰৰ পথ সহজ হৈছিল, কাৰণ ৰাজনৈতিক শক্তিৰ সমৰ্থনে তেওঁলোকৰ প্রভাৱ বৃদ্ধি কৰিছিল। কিন্তু এই মিলন সদায় সফল নহয়। ৰাজবিলাস আৰু সন্তৰ ত্যাগী জীৱনৰ মাজত এক গভীৰ পাৰ্থক্য আছে। প্রকৃত ইশ্বৰসাধক বা আধ্যাত্মিক নেতাসকলে ৰাজনৈতিক শক্তিৰ ছায়াৰ পৰা নিজকে দূৰত ৰাখিবলৈ পছন্দ কৰিছিল। তেওঁলোকে জানিছিল যে ক্ষমতাৰ সৈতে জড়িত হ’লে ধৰ্মৰ পবিত্রতা নষ্ট হ’ব পাৰে। ভাৰতৰ ইতিহাসত কবীৰ, তুলসীদাস বা শংকৰদেৱৰ দৰে সন্তসকলে ৰাজদৰবাৰৰ লোভৰ পৰা নিজকে দূৰত ৰাখি সাধাৰণ মানুহৰ মাজত ধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰিছিল। তেওঁলোকৰ জীৱন আৰু শিক্ষাই দেখুৱাইছিল যে প্রকৃত ধৰ্মৰ পথ হ’ল ত্যাগ, সেবা আৰু সাধাৰণতাৰ পথ, নহয় ক্ষমতা বা সম্পদৰ লোভ। উদাহৰণস্বৰূপে, শংকৰদেৱে নিজৰ জীৱনত সাধাৰণ মানুহৰ মাজত থাকি বৈষ্ণৱ ধৰ্মৰ প্ৰচাৰ কৰিছিল, আৰু তেওঁৰ শিক্ষাৰ মাধ্যমেৰে অসমৰ সমাজত এক নতুন আধ্যাত্মিক জাগৰণৰ সূচনা কৰিছিল। তেওঁৰ দৰে সন্তসকলে ক্ষমতাৰ ছায়াৰ পৰা নিজকে দূৰত ৰাখি ধৰ্মৰ প্ৰকৃত সাৰ বজাই ৰাখিছিল।

 

কিন্তু আজিৰ যুগত এই চিত্র সম্পূৰ্ণ সলনি হৈছে। আজিৰ ধৰ্মগুৰুসকলক প্ৰায়ে ৰাজনৈতিক নেতাসকলৰ সান্নিধ্যত দেখা যায়। তেওঁলোকে ধৰ্মীয় পোছাক পিন্ধি ৰাজদৰবাৰত, অৰ্থাৎ ৰাজনৈতিক শক্তিৰ কেন্দ্রত, নিজৰ স্থান সুনিশ্চিত কৰিবলৈ বিচাৰে। এই ধৰ্মগুৰুসকলে ধৰ্মক এক ব্যৱসায়ৰ ৰূপ দিছে। তেওঁলোকে ভক্তসকলৰ বিশ্বাসক ভয় দেখুৱাই বা আশাৰ সপোন দেখুৱাই শোষণ কৰে। তেওঁলোকৰ লক্ষ্য হৈছে সম্পত্তি, প্রভাৱ আৰু সামাজিক মৰ্যাদা অৰ্জন কৰা, যিটো ধৰ্মৰ প্রকৃত উদ্দেশ্যৰ সম্পূৰ্ণ বিপৰীত। উদাহৰণস্বৰূপে, বহুতো ধৰ্মীয় নেতাৰ নামত বিশাল সম্পত্তি, বিলাসী জীৱনশৈলী আৰু ৰাজনৈতিক সংযোগৰ কথা আমি প্ৰায়ে শুনি থাকো। এই ধৰ্মগুৰুসকলে নিজৰ প্রভাৱ বৃদ্ধিৰ বাবে ৰাজনৈতিক নেতাসকলৰ সৈতে সহযোগিতা কৰে, আৰু তাৰ বিনিময়ত শাসকসকলে তেওঁলোকক সমৰ্থন, সুবিধা আৰু সুৰক্ষা প্ৰদান কৰে। এই প্ৰক্ৰিয়াত ধৰ্মৰ পবিত্রতা হেৰাই যায়, আৰু ই কেৱল এক ব্যৱসায়ৰ হাতিয়াৰ হৈ পৰে।

 

অতি সাম্প্রতিক কালত শাসকসকলৰ চতুৰতা আৰু অধিক পৰিশীলিত হৈছে। তেওঁলোকে বুজি উঠিছে যে আধুনিক সমাজত মানুহ যিমানেই শিক্ষিত বা সচেতন নহওক কিয়, ধৰ্মৰ নামত তেওঁলোকক বশ কৰাটো সহজ। ধৰ্ম মানুহৰ মনৰ গভীৰতম স্তৰত প্ৰভাৱ বিস্তাৰ কৰে। এই শক্তিক কৌশলেৰে ব্যৱহাৰ কৰিলে ক্ষমতাৰ ভিত্তি অতি সহজে সুৰক্ষিত কৰিব পৰা যায়। গতিকে আজিৰ শাসকসকলে নিজেই ধৰ্মগুৰুৰ ৰূপত অৱতীৰ্ণ হ’বলৈ চেষ্টা কৰে। তেওঁলোকে ধৰ্মীয় পোছাক পৰিধান কৰে, ধৰ্মীয় অনুষ্ঠানত অংশগ্রহণ কৰে, আৰু নিজকে ধৰ্মৰ ৰক্ষক হিচাপে প্ৰচাৰ কৰে। এই কৌশলৰ ফলত তেওঁলোকৰ অপশাসন, ভ্রষ্টাচাৰ আৰু দমন-পীড়নৰ কাৰ্যকলাপবোৰ ধৰ্মীয় যুক্তিৰ আধাৰত যৌক্তিক হৈ পৰে। ভাৰতৰ ৰাজনীতিত আমি দেখিবলৈ পাওঁ যে কিছুমান নেতাই ধৰ্মৰ নামত জাতি-ধৰ্মৰ বিভাজন সৃষ্টি কৰে। তেওঁলোকে ধৰ্মীয় পৰিচয়ৰ নামত জনগণৰ মাজত বিদ্বেষ আৰু ভয়ৰ সৃষ্টি কৰে, যাতে ভোটৰ ৰাজনীতিত সুবিধা লাভ কৰিব পৰে। এই প্ৰক্ৰিয়াত তেওঁলোকে সমাজত সংঘাত আৰু সংঘৰ্ষৰ সৃষ্টি কৰে, যাৰ ফলত জনগণৰ মনোযোগ মূল সমস্যাৰ পৰা আঁতৰি ধৰ্মীয় বিভাজনৰ ফালে যায়। এই পৰিস্থিতিত শাসকৰ ক্ষমতাৰ পথ সুষম হৈ পৰে, কাৰণ জনগণৰ মাজত বিভেদ সৃষ্টি কৰি তেওঁলোকে নিজৰ শাসনৰ ভিত্তি শক্তিশালী কৰে।

 

ধৰ্ম আৰু ৰাজনীতিৰ এই অশুভ মিলনে সমাজত গভীৰ ক্ষতিৰ সৃষ্টি কৰে। ধৰ্মৰ প্রকৃত উদ্দেশ্য হ’ল মানুহৰ মাজত ঐক্য, শান্তি আৰু সহানুভূতিৰ সৃষ্টি কৰা। কিন্তু যেতিয়া ধৰ্ম ক্ষমতাৰ হাতিয়াৰ হৈ পৰে, তেতিয়া ইয়াৰ পবিত্রতা হেৰাই যায়। সমাজত বিভাজন, হিংসা আৰু অশান্তি বৃদ্ধি পায়। ভাৰতৰ সাম্প্রতিক ইতিহাসত আমি দেখিবলৈ পাওঁ যে ধৰ্মীয় পৰিচয়ৰ নামত সাম্প্রদায়িক সংঘৰ্ষ আৰু বিভাজনৰ ঘটনা বৃদ্ধি পাইছে। এই সকলোৰে মূলত শাসকসকলৰ কৌশল জড়িত থাকে, যিসকলে ধৰ্মক নিজৰ ৰাজনৈতিক স্বাৰ্থৰ বাবে ব্যৱহাৰ কৰে। ইয়াৰ ফলত সাধাৰণ মানুহৰ মাজত বিদ্বেষ আৰু ভয়ৰ সৃষ্টি হয়, আৰু সমাজৰ সামগ্রিক উন্নতি বাধাগ্রস্ত হয়। ধৰ্ম যেতিয়া ক্ষমতাৰ সৈতে মিলি যায়, তেতিয়া জনগণে দমন-পীড়নকো কপালৰ লিখন বুলি মানি ল’বলৈ বাধ্য হয়। এই পৰিস্থিতিত জনগণৰ মনত এনে এক ধাৰণা গঢ়ি উঠে যে তেওঁলোকৰ দুৰ্দশা ঈশ্বৰৰ ইচ্ছা, আৰু তেওঁলোকে তাক প্ৰশ্ন নকৰি মানি ল’ব লাগে।

 

এই পৰিস্থিতিৰ পৰা উদ্ধাৰ পাবলৈ সমাজৰ সকলো স্তৰৰ মানুহৰ সচেতনতাৰ প্ৰয়োজন। ধৰ্ম আৰু ৰাজনীতিক পৃথক কৰি চিন্তা কৰাটো অতি জৰুৰী। ধৰ্ম হওক আধ্যাত্মিকতাৰ পথ, য’ত মানুহে নিজৰ ভিতৰৰ শান্তি আৰু সত্যৰ সন্ধান কৰে। আনহাতে, ৰাজনীতি হওক জনকল্যাণৰ মাধ্যম, য’ত শাসকসকলে সকলোৰে উন্নতিৰ বাবে কাম কৰে। যদি এই দুই ক্ষেত্র একাকাৰ হৈ যায়, তেন্তে সমাজত কেৱল বিভাজন, শোষণ আৰু অশান্তিহে বাঢ়ি যাব। প্রকৃত ধৰ্মগুৰুসকলে ৰাজনৈতিক শক্তিৰ ছায়াৰ পৰা নিজকে দূৰত ৰাখিব লাগে, আৰু তেওঁলোকে সাধাৰণ মানুহৰ মাজত থাকি ধৰ্মৰ প্রকৃত বাৰ্তা প্ৰচাৰ কৰিব লাগে। একেদৰে, শাসকসকলেও ধৰ্মক শোষণৰ হাতিয়াৰ হিচাপে ব্যৱহাৰ নকৰি, ইয়াক সমাজৰ কল্যাণৰ বাবে ব্যৱহাৰ কৰিব লাগে।

 

শেষত, আব্রাহাম লিংকনৰ কথাই সত্য যে কোনো ৰজা বা ধৰ্মগুৰুৱে চিৰকাল সাধাৰণ মানুহক মুৰ্খ সাজি ৰাখিব নোৱাৰে। বাক চাতুৰ্যৰে কেতিয়াবা শিক্ষিত মানুহক মূৰ্খ সাজিব পাৰিলেও, তেওঁলোকৰ চিন্তাশক্তিক চিৰকালৰ বাবে বিকল কৰি দিব নোৱাৰে। জনগণৰ সচেতনতা আৰু সমালোচনাত্মক চিন্তাই এই ধৰ্ম-ৰাজনীতিৰ অশুভ মিলনৰ পৰা সমাজক মুক্ত কৰিব পাৰে। কেৱল এই পথৰ জৰিয়তেহে আমি এক সুস্থ, সাম্যৱাদী আৰু শান্তিপূৰ্ণ সমাজ গঢ়ি তুলিব পাৰিম, য’ত ধৰ্ম আৰু ৰাজনীতিৰ মাজৰ সীমাৰেখা স্পষ্ট হৈ থাকিব। এনে সমাজত ধৰ্ম থাকিব মানুহৰ আধ্যাত্মিক উন্নতিৰ পথ হিচাপে, আৰু ৰাজনীতি থাকিব জনকল্যাণৰ হাতিয়াৰ হিচাপে। এই দুয়োটাৰ সুস্থিৰ ভাৰসাম্যই সমাজক এক নতুন দিশ দিব পাৰে, য’ত শান্তি আৰু সমৃদ্ধিৰ পথ মুকলি হ’ব।

 

ভাষাৰ সেতুত জীপাল অসমীয়া আত্মা

 

এটা জাতিৰ চিনাকী দিয়া উপাদান কি? এই প্ৰশ্নৰ উত্তৰ বিচাৰোঁতে যেতিয়া আমি অসমীয়া জাতিৰ কথা আলোচনা কৰো, তেতিয়া আমাৰ মনলৈ কেইবাটাও উপাদানৰ নাম স্বাভাৱিকতে উদ্ভৱ হয়। ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ বিশাল প্ৰবাহ, বিহুৰ উৎসৱমুখৰতা, নামঘৰৰ আধ্যাত্মিকতা, ভাওনাৰ নাটকীয় সৌন্দৰ্য, অসমীয়া সাহিত্যৰ গভীৰতা, নাটক আৰু চিনেমাৰ সৃজনশীলতা, টেঙা মাছৰ জোলৰ স্বাদ, মাটি দাইলৰ খাৰৰ সৌৰভ, হেমকোষৰ জ্ঞানভাণ্ডাৰ, সুগন্ধি পখিলাৰ কাব্যিকতা, প্ৰান্তিক আলোচনীৰ বৌদ্ধিকতা—এই সকলোবোৰেই অসমীয়া জাতিৰ পৰিচয়ৰ অবিচ্ছেদ্য অংশ। কিন্তু প্ৰশ্ন উঠে, এই উপাদানবোৰৰ মাজত কোনটো এনে এক উপাদান যিয়ে অসমীয়া জাতিৰ চিনাকীক সৰ্বাধিক প্ৰভাৱশালী, নিৰপেক্ষ আৰু স্বতন্ত্ৰভাৱে প্ৰকাশ কৰিব পাৰে? গভীৰভাৱে চিন্তা কৰিলে এটা কথা স্পষ্ট হয়—এই সকলো উপাদানৰ মাজত এটা সাধাৰণ সূত্ৰ আছে, যিয়ে এই সকলোকে একত্ৰিত কৰি অসমীয়া জাতিৰ সাৰ্বজনীন পৰিচয় গঢ়ি তুলিছে। সেই সূত্ৰটো হ’ল—অসমীয়া ভাষা, আমাৰ মাতৃভাষা।

অসমীয়া ভাষা কেৱল শব্দৰ সংমিশ্ৰণ বা যোগাযোগৰ মাধ্যম নহয়। ই অসমীয়া জাতিৰ আত্মা, ইতিহাস, সংস্কৃতি, আৰু পৰিচয়ৰ প্ৰতিফলন। ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ অশান্ত প্ৰবাহ, বিহুৰ উল্লাসময় সুৰ, নামঘৰৰ পৰম্পৰাগত প্ৰাৰ্থনা, ভাওনাৰ সাংস্কৃতিক প্ৰকাশ, অসমীয়া সাহিত্যৰ দাৰ্শনিক গভীৰতা, টেঙা মাছৰ জোলৰ স্বাদৰ স্মৃতি, মাটি দাইলৰ খাৰৰ সুবাস, হেমকোষৰ জ্ঞানৰ ভঁৰাল, সুগন্ধি পখিলাৰ কাব্যিক উৰণ, প্ৰান্তিকৰ বৌদ্ধিক আলোচনা—এই সকলোবোৰৰ মাজত অসমীয়া ভাষাই এক অদৃশ্য সেতুৰ দৰে কাম কৰে। এই ভাষাৰ মাধ্যমেৰেই এই উপাদানসমূহ জীৱন্ত হৈ উঠে, প্ৰকাশিত হয় আৰু অসমীয়া জাতিৰ পৰিচয়ক বিশ্বৰ সন্মুখত তুলি ধৰে। অসমীয়া ভাষা অবিহনে এই উপাদানবোৰৰ কোনোটোৱেই সম্পূৰ্ণৰূপে জাতিৰ পৰিচয়ক প্ৰতিনিধিত্ব কৰিব নোৱাৰে।

অসমীয়া জাতিৰ ইতিহাসৰ পাত লুটিয়াই চালে দেখা যায় যে অসমীয়া ভাষাই সদায় জাতিৰ আত্মাৰ মূল ভিত্তি হিচাপে কাম কৰি আহিছে। মধ্যযুগত শঙ্কৰদেৱ আৰু মাধৱদেৱৰ ভক্তিমূলক সাহিত্যই অসমীয়া ভাষাৰ মাধ্যমেৰে সমাজৰ বিভিন্ন স্তৰৰ মানুহক একত্ৰিত কৰিছিল। শঙ্কৰদেৱৰ নামঘোষা, কীৰ্তন, ভাগৱতৰ অনুবাদ আৰু ভাওনাৰ সংলাপবোৰে অসমীয়া ভাষাৰ শক্তিৰে জনমানসত আধ্যাত্মিক জাগৰণৰ সৃষ্টি কৰিছিল। আধুনিক কালত হেমচন্দ্ৰ বৰুৱাৰ হেমকোষে অসমীয়া ভাষাৰ শব্দভাণ্ডাৰক সমৃদ্ধ কৰি জাতিৰ বৌদ্ধিক পৰিচয়ক শক্তিশালী কৰিছিল। লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱাৰ সাহিত্যিক অৱদানে অসমীয়া ভাষাৰ মাধ্যমেৰে জাতীয় চেতনাৰ জাগৰণ ঘটাইছিল। তেওঁৰ গল্প, প্ৰবন্ধ আৰু কবিতাই অসমীয়া মানুহৰ জীৱনৰ সুখ-দুখ, হাস্য-কৌতুক আৰু সমাজৰ প্ৰতিচ্ছবি তুলি ধৰিছিল। প্ৰান্তিক আলোচনীয়ে অসমীয়া ভাষাৰ জৰিয়তে বৌদ্ধিক আলোচনাৰ এক নতুন মঞ্চ প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল আৰু এতিয়াও কৰি আছে। এই সকলো উদাহৰণে স্পষ্ট কৰে যে অসমীয়া ভাষাই অসমীয়া জাতিৰ সাংস্কৃতিক, আধ্যাত্মিক আৰু বৌদ্ধিক জীৱনক একত্ৰিত কৰি ৰাখিছে।

ব্ৰহ্মপুত্ৰ নদী অসমীয়া জীৱনৰ এক অপৰিহাৰ্য অংশ। ইয়াৰ বিশালতা, প্ৰবাহ আৰু জীৱনদায়িনী শক্তি অসমীয়া মানুহৰ জীৱনৰ প্ৰতীক। কিন্তু এই নদীৰ পৰিচয় আমি কেনেকৈ বিশ্বৰ সন্মুখত তুলি ধৰো? অসমীয়া ভাষাৰ মাধ্যমেৰেই। ভূপেন হাজৰিকাৰ “বিস্তীৰ্ণ পাৰৰে অসংখ্য জনৰে” গীতৰ শব্দবোৰ অসমীয়া ভাষাৰেই সৃষ্টি। এই গীতৰ মাধ্যমে আমি ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ মহিমা, ইয়াৰ সৌন্দৰ্য আৰু ইয়াৰ সৈতে জড়িত জীৱনৰ কাহিনী গাইছো। বিহুৰ কথা ভাবিলে, বিহু গীতৰ মাধ্যমে আমি আমাৰ আনন্দ, উৎসৱ আৰু জীৱনৰ উল্লাস প্ৰকাশ কৰো। এই গীতবোৰো অসমীয়া ভাষাৰেই ৰচিত। নামঘৰৰ প্ৰাৰ্থনা, ভাওনাৰ সংলাপ, অসমীয়া সাহিত্যৰ কবিতা আৰু গদ্য—এই সকলোৰে মূল ভিত্তি হৈছে অসমীয়া ভাষা। এই ভাষাৰ জৰিয়তে আমি আমাৰ সংস্কৃতিৰ সকলো দিশক জীৱন্ত কৰি ৰাখিছো।

অসমীয়া ভাষাৰ সাৰ্বজনীনতাৰ কাৰণেই ই অসমীয়া জাতিৰ চিনাকীৰ সবাতোকৈ শক্তিশালী উপাদান। ই কেৱল যোগাযোগৰ মাধ্যম নহয়, ই আমাৰ ঐতিহ্য, সংস্কৃতি আৰু সমাজৰ একতাৰ প্ৰতীক। আমাৰ ঘৰৰ মাজৰ একতা, চুবুৰীৰ মাজৰ একতা, সমাজৰ মাজৰ একতা—এই সকলোকে অসমীয়া ভাষাই এক সূত্ৰত বান্ধি ৰাখে। এই ভাষাৰ মাধ্যমেৰেই আমি আমাৰ পৰিচয় বিশ্বৰ সন্মুখত তুলি ধৰিব পাৰো। যেতিয়া আমি বিহুৰ কথা কওঁ, তেতিয়া বিহু গীতৰ শব্দবোৰে আমাৰ আৱেগক প্ৰকাশ কৰে। যেতিয়া আমি টেঙা মাছৰ জোলৰ কথা কওঁ, তেতিয়া অসমীয়া ভাষাৰ শব্দৰ জৰিয়তে আমি তাৰ স্বাদ আৰু সংস্কৃতিৰ কথা বৰ্ণনা কৰো। হেমকোষৰ শব্দভাণ্ডাৰৰ জৰিয়তে আমি আমাৰ জ্ঞানৰ গভীৰতা প্ৰকাশ কৰো। এইদৰে, অসমীয়া ভাষাই আমাৰ সকলো উপাদানৰ মাজত সেতুৰ দৰে কাম কৰে।

আধুনিকতাৰ প্ৰসঙ্গত অসমীয়া ভাষাৰ গুৰুত্ব আৰু অধিক স্পষ্ট হয়। আধুনিকতাৰ নামত আমি প্ৰায়ে আমাৰ মাতৃভাষাৰ পৰা আঁতৰি যোৱাৰ প্ৰৱণতা দেখুৱাওঁ। কিন্তু আধুনিকতাৰ সঠিক অৰ্থ কি? আধুনিকতা কেৱল বাহ্যিক জগতৰ অনুকৰণ নহয়। আধুনিকতা আমাৰ শিপাৰ পৰা আহে, আমাৰ বুনিয়াদৰ পৰা আহে। অসমীয়া ভাষা আমাৰ সেই বুনিয়াদ। ইয়াৰ জৰিয়তে আমি আমাৰ ঐতিহ্যক সংৰক্ষণ কৰি থকাৰ লগতে আধুনিক জ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তিৰ সৈতে সংযোগ স্থাপন কৰিব পাৰো। আজিৰ ডিজিটেল যুগত অসমীয়া ভাষাৰ ব্যৱহাৰ দ্ৰুতগতিত বাঢ়িছে। অসমীয়া ভাষাৰ ৱেবছাইট, ব্লগ, সামাজিক মাধ্যমৰ পোষ্ট, ই-আলোচনী—এই সকলোৱে প্ৰমাণ কৰে যে অসমীয়া ভাষা আধুনিকতাৰ সৈতে সমান্তৰালভাৱে আগবাঢ়িব পাৰে। উদাহৰণস্বৰূপে, অসমীয়া ভাষাৰ ডিজিটেল অভিধান, অনলাইন সাহিত্য প্ৰকাশন, আৰু সামাজিক মাধ্যমত অসমীয়া বিষয়বস্তুৰ জনপ্ৰিয়তাই ইয়াৰ আধুনিক প্ৰাসঙ্গিকতা প্ৰমাণ কৰে।

অসমীয়া ভাষাৰ গুৰুত্ব কেৱল সাংস্কৃতিক বা ঐতিহাসিক ক্ষেত্ৰতেই সীমাবদ্ধ নহয়। ই আমাৰ দৈনন্দিন জীৱনৰ এক অবিচ্ছেদ্য অংশ। আমাৰ ঘৰৰ কথা-বতৰা, বন্ধু-বান্ধৱীৰ সৈতে আলাপ, পৰিয়ালৰ সৈতে আৱেগিক সংযোগ—এই সকলোৰে মাধ্যম হৈছে অসমীয়া ভাষা। এই ভাষাৰ জৰিয়তে আমি আমাৰ সুখ-দুখ, আশা-আকাংক্ষা, সংগ্ৰাম আৰু সপোন প্ৰকাশ কৰো। এই ভাষাই আমাক আমাৰ সমাজৰ সৈতে, আমাৰ পৰম্পৰাৰ সৈতে আৰু আমাৰ শিপাৰ সৈতে সংযুক্ত কৰি ৰাখে। যদি আমি এই ভাষাক অৱহেলা কৰো, তেন্তে আমি আমাৰ পৰিচয়ৰ এক গুৰুত্বপূৰ্ণ অংশ হেৰুৱাওঁ। উদাহৰণস্বৰূপে, এজন অসমীয়া শিশুৱে যদি অসমীয়া ভাষাৰ পৰিৱৰ্তে অন্য ভাষাত নিজৰ আৱেগ প্ৰকাশ কৰিবলৈ শিকে, তেন্তে তেওঁৰ সৈতে অসমীয়া সংস্কৃতিৰ সংযোগ ক্ৰমশঃ দুৰ্বল হৈ পৰে। ফলত, তেওঁৰ পৰিচয়ৰ শিপা দুৰ্বল হৈ পৰে, যিয়ে জাতিৰ ভৱিষ্যতৰ বাবে ক্ষতিকাৰক হ’ব পাৰে।

অসমীয়া ভাষাৰ সংৰক্ষণ আৰু প্ৰসাৰৰ বাবে আমি সকলোৱে দায়বদ্ধ। শিক্ষাৰ ক্ষেত্ৰত অসমীয়া ভাষাৰ ব্যৱহাৰ বৃদ্ধি কৰা অতি জৰুৰী। স্কুল-কলেজত অসমীয়া ভাষাৰ পাঠ্যক্ৰমক অধিক সমৃদ্ধ আৰু আকৰ্ষণীয় কৰি তুলিব লাগে। ইয়াৰ উপৰি, সাহিত্য সৃষ্টিৰ প্ৰচেষ্টা অব্যাহত ৰখাটো জৰুৰী। নতুন প্ৰজন্মৰ লেখক, কবি, আৰু সাহিত্যিকসকলক উৎসাহিত কৰি অসমীয়া ভাষাৰ সাহিত্যক সমৃদ্ধ কৰিব পাৰি। ডিজিটেল মাধ্যমত অসমীয়া ভাষাৰ ব্যৱহাৰ বৃদ্ধি কৰাটোও সময়ৰ দাবী। অসমীয়া ভাষাৰ এপ, ৱেবছাইট, আৰু অনলাইন বিষয়বস্তুৰ জৰিয়তে আমি নতুন প্ৰজন্মক এই ভাষাৰ প্ৰতি আকৰ্ষিত কৰিব পাৰো। উদাহৰণস্বৰূপে, অসমীয়া ভাষাৰ শিক্ষামূলক এপ বা গেমৰ জৰিয়তে শিশুসকলক ভাষা শিকোৱাটো আকৰ্ষণীয় হ’ব পাৰে।

ইয়াৰ উপৰি, অসমীয়া ভাষাৰ সামাজিক গ্ৰহণযোগ্যতা বৃদ্ধি কৰাটো জৰুৰী। প্ৰায়ে দেখা যায় যে আধুনিকতাৰ নামত অসমীয়া ভাষাক “পিছপৰা” বা “গাঁৱলীয়া” বুলি ভুল ধাৰণা কৰা হয়। এই ধাৰণা ভাঙিবলৈ আমি অসমীয়া ভাষাৰ আধুনিক ব্যৱহাৰৰ ওপৰত গুৰুত্ব দিব লাগিব। উদাহৰণস্বৰূপে, অসমীয়া ভাষাত বিজ্ঞান, প্ৰযুক্তি, আৰু ব্যৱসায়ৰ ক্ষেত্ৰত বিষয়বস্তু সৃষ্টি কৰিলে এই ভাষাৰ প্ৰাসঙ্গিকতা বৃদ্ধি পাব। ইয়াৰ ফলত নতুন প্ৰজন্মৰ মাজত অসমীয়া ভাষাৰ প্ৰতি গৌৰৱৰ ভাৱ জাগ্ৰত হ’ব।

অসমীয়া ভাষাৰ সৈতে জড়িত আৱেগিক দিশটোও অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ। এই ভাষাৰ মাধ্যমে আমি আমাৰ পৰিয়াল, সমাজ আৰু সংস্কৃতিৰ সৈতে সংযুক্ত হৈ থাকো। এজন অসমীয়াৰ বাবে মাতৃভাষাত কথা ক’লে যি আৱেগিক তৃপ্তি লাভ হয়, তাৰ বিকল্প নাই। এই ভাষাৰ শব্দবোৰত আমাৰ পূৰ্বপুৰুষৰ স্মৃতি, আমাৰ গাঁৱৰ মাটিৰ সুবাস, আৰু আমাৰ জীৱনৰ সকলো অভিজ্ঞতা জড়িত হৈ আছে। সেয়ে, অসমীয়া ভাষাক জীয়াই ৰাখি আমি আমাৰ পৰিচয়ক জীয়াই ৰাখো।

বিশ্বৰ সন্মুখত অসমীয়া জাতিৰ চিনাকীৰ কথা ক’লে অসমীয়া ভাষাই সৰ্বাধিক প্ৰভাৱশালী উপাদান হিচাপে কাম কৰে। ইয়াৰ জৰিয়তে আমি আমাৰ সংস্কৃতি, ঐতিহ্য, আৰু আধুনিকতাক একেলগে প্ৰকাশ কৰিব পাৰো। অসমীয়া ভাষা আমাৰ গৌৰৱ, আমাৰ শক্তি আৰু আমাৰ পৰিচয়ৰ মূল স্তম্ভ। সেয়ে, এই ভাষাক শ্ৰদ্ধা আৰু আন্তৰিকতাৰে গ্ৰহণ কৰা, ইয়াক সমৃদ্ধ কৰা আৰু ইয়াৰ জৰিয়তে আমাৰ পৰিচয়ক বিশ্বৰ সন্মুখত তুলি ধৰাটোৱেই অসমীয়া জাতিৰ ভৱিষ্যতৰ বাবে মঙ্গলজনক। অসমীয়া ভাষাৰ মাধ্যমে আমি আমাৰ শিপাৰ সৈতে সংযুক্ত হৈ থাকো, আৰু তাৰ জৰিয়তে আমাৰ জাতিৰ ভৱিষ্যতক উজ্জ্বল কৰি তুলিব পাৰো।

 

 

টুৱাৰাম দত্ত

 

মিচিচিপিৰ সুৰ আৰু ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ ঢৌ

-টুৱাৰাম দত্ত  

মিচিচিপিৰ তীৰত গীটাৰৰ তাৰত বৈ যোৱা সুৰ আৰু ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ ঢৌৰ সুৰত জীৱনৰ কাহিনী গোৱা দুজন অপৰূপ শিল্পী—বব ডিলান আৰু ভূপেন হাজৰিকা। দুখন ভিন্ন দেশ, দুটি ভিন্ন ভাষা, দুটি ভিন্ন সংস্কৃতি, কিন্তু এটাই স্বপ্ন: মানৱতাৰ শাশ্বত জয়গান। ডিলানৰ কণ্ঠত আমেৰিকাৰ সাধাৰণ মানুহৰ সংগ্ৰাম, আকাংক্ষা আৰু বিদ্ৰোহ জীৱন্ত হৈ উঠিছিল। তেওঁৰ গানে যুদ্ধৰ বিৰুদ্ধে, ন্যায়ৰ সপক্ষে, সমতাৰ আহ্বানেৰে বিশ্বৰ হৃদয়ত জুই জ্বলাইছিল। আনহাতে, ভূপেন হাজৰিকাৰ সুৰত অসমৰ মাটিৰ গন্ধ, কৃষকৰ কষ্ট, শ্ৰমিকৰ শ্রম, শিশুৰ হাঁহি আৰু প্ৰকৃতিৰ কোমলতা মিহলি হৈ মানৱতাৰ এক সাৰ্বজনীন বাৰ্তা বৈছিল। দুয়োজনেই সংগীতৰ জৰিয়তে সমাজৰ দাপোন হৈ পৰিছিল, পৰিৱৰ্তনৰ বাণী বহন কৰিছিল। ডিলানৰ গানে বিশ্বমঞ্চত অমৰত্বৰ স্থান পাইছে, কিন্তু ভূপেন দাৰ সৃষ্টি এতিয়াও বিশ্বৰ সংগীতপ্ৰেমীৰ হৃদয়ত সম্পূৰ্ণৰূপে প্ৰতিধ্বনিত হোৱাৰ অপেক্ষাত। তেওঁলোকৰ এই সুৰৰ মিলন আৰু ভিন্নতাৰ কাহিনীয়ে আমাক সোঁৱৰাই দিয়ে যে সংগীতৰ কোনো সীমা নাই, কিন্তু তাৰ প্ৰচাৰৰ সীমাই এজন শিল্পীৰ প্ৰতিভাক বিশ্বৰ সন্মুখত তুলি ধৰাত পাৰ্থক্য সৃষ্টি কৰে।

১৯৪১ চনত আমেৰিকাৰ মিনেছ’টাত জন্ম লোৱা বব ডিলানে আমেৰিকান লোকগীতৰ পৰম্পৰাক কাব্যিক গভীৰতাৰে নতুন ৰূপ দিছিল। তেওঁৰ “ব্ল’ইং ইন দ্য উইণ্ড” বা “দ্য টাইমছ দে আৰ চেঞ্জিং”ৰ দৰে গানে যুদ্ধবিৰোধী, নাগৰিক অধিকাৰ আৰু সামাজিক ন্যায়ৰ বাৰ্তা লৈ বিশ্বৰ লাখ লাখ মানুহৰ হৃদয়ত ঢৌ তুলিছিল। ১৯৬০ৰ দশকত তেওঁৰ সুৰে আমেৰিকাৰ যুৱ প্ৰজন্মক জাগ্ৰত কৰিছিল, পৰিৱৰ্তনৰ সপোন দেখুৱাইছিল। ২০১৬ চনত তেওঁ সাহিত্যৰ ন’বেল বঁটা লাভ কৰি প্ৰমাণ কৰিছিল যে গানৰ কথাও সাহিত্যৰ শিখৰ স্পৰ্শ কৰিব পাৰে। তেওঁৰ গানত মিচিচিপিৰ সোঁতৰ দৰে এক গভীৰতা আছিল, য’ত আমেৰিকাৰ গ্ৰাম্য জীৱনৰ সৰলতা আৰু সংগ্ৰামৰ জটিলতা একাকাৰ হৈছিল। উডী গাথ্ৰীৰ দৰে লোকগীতৰ মহান শিল্পীৰ পৰা প্ৰেৰণা লৈ ডিলানে নিজৰ সৃষ্টিশীলতাৰে গানক এটা বিশ্বজনীন ভাষাৰ ৰূপ দিছিল। তেওঁৰ কণ্ঠত সাধাৰণ মানুহৰ কাহিনী, তেওঁলোকৰ দুখ-কষ্ট আৰু সপোন জীৱন্ত হৈ উঠিছিল।

অন্যহাতে, ১৯২৬ চনত অসমৰ শদিয়াত জন্ম লোৱা ভূপেন হাজৰিকাই অসমীয়া লোকসংগীতৰ সুৰক আধুনিকতাৰ স্পৰ্শ দি মানৱতাৰ সাৰ্বজনীন বাৰ্তা প্ৰচাৰ কৰিছিল। তেওঁৰ “মানুহে মানুহৰ বাবে”, “বিস্তীৰ্ণ পাৰৰে” বা “দিল হুম হুম কৰে”ৰ দৰে গানে সমতা, শান্তি আৰু ভাতৃত্ববোধৰ সুৰ বজাইছিল। তেওঁৰ কণ্ঠত ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ গভীৰতা, অসমৰ গছ-পাতৰ আকুলতা আৰু গ্ৰাম্য জীৱনৰ সৰলতা জীৱন্ত হৈ উঠিছিল। আমেৰিকান গায়ক পল ৰবেছনৰ গানৰ পৰা অনুপ্ৰাণিত হৈ তেওঁ অসমীয়া সংগীতক এক নতুন মাত্ৰা দিছিল। তেওঁৰ গানত কেৱল অসমৰ মাটিৰ গন্ধই নাছিল, তাত মানৱজাতিৰ শাশ্বত আকাংক্ষাৰ প্ৰতিধ্বনি আছিল। তেওঁৰ “মানুহে মানুহৰ বাবে” গানৰ সমতাৰ বাৰ্তা ডিলানৰ “ব্ল’ইং ইন দ্য উইণ্ড”ৰ দৰেই শক্তিশালী আৰু বিশ্বজনীন। তেওঁৰ গানত কৃষকৰ কষ্ট, শ্ৰমিকৰ শ্রম, শিল্পীৰ সপোন আৰু শিশুৰ হাঁহি সমানভাৱে ঠাই পাইছিল।

দুয়োজনেই গায়ক-গীতিকাৰ হিচাপে সমাজৰ সংগ্ৰাম আৰু সপোনক প্ৰতিফলিত কৰিছিল। তেওঁলোকৰ সংগীতে সময়ৰ সীমা অতিক্ৰম কৰি শাশ্বত হৈ পৰিছিল। কিন্তু এটা মৌলিক পাৰ্থক্যই তেওঁলোকৰ প্ৰতিভাৰ প্ৰচাৰত ব্যৱধান সৃষ্টি কৰিছে। ডিলানৰ ইংৰাজী গানে আমেৰিকাৰ সাংস্কৃতিক প্ৰভাৱৰ সহায়ত বিশ্বৰ সংগীত মহোৎসৱ, মিডিয়া আৰু প্লেটফৰ্মৰ জৰিয়তে ইউৰোপৰ পৰা এছিয়া, আফ্ৰিকাৰ পৰা অষ্ট্ৰেলিয়ালৈ বিস্তৃত হৈছে। তেওঁৰ গানে বিশ্বৰ হৃদয়ত স্থান পাইছে, বিশ্বজনীন ভাষাৰ ৰূপ লৈছে। কিন্তু ভূপেন হাজৰিকাৰ গান অসমীয়া আৰু বাংলা ভাষাত সীমিত হৈ ৰৈছে। তেওঁৰ “দিল হুম হুম কৰে” গানটো হিন্দী চলচ্চিত্ৰত জনপ্ৰিয়তা লাভ কৰিছিল, কিন্তু এই সীমিত প্ৰচাৰ তেওঁৰ বিশাল সৃষ্টিৰ সম্পূৰ্ণ পৰিচয় দিবলৈ যথেষ্ট নহয়। তেওঁৰ গানৰ দাৰ্শনিক গভীৰতা আৰু সাৰ্বজনীন আবেদন ডিলানৰ গানৰ সমকক্ষ, তথাপিও প্ৰচাৰৰ অভাৱত তেওঁৰ প্ৰতিভা বিশ্বৰ সংগীতপ্ৰেমীৰ মাজত সম্পূৰ্ণৰূপে পৰিচিত হোৱা নাই।

ভূপেন হাজৰিকা কেৱল এজন গায়ক-গীতিকাৰ নাছিল। তেওঁ এগৰাকী কবি, চলচ্চিত্ৰ নিৰ্মাতা আৰু সমাজৰ প্ৰতি দায়বদ্ধ ৰাজনীতিজ্ঞ আছিল। তেওঁৰ গানত অসমৰ লোকসংস্কৃতিৰ সুৰৰ লগতে বিশ্বৰ সকলো সংস্কৃতিৰ সৈতে সংযোগ স্থাপনৰ ক্ষমতা আছিল। তেওঁৰ কণ্ঠত ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ সোঁতৰ দৰে গভীৰতা আৰু অসমৰ প্ৰকৃতিৰ কোমলতা মিলি এক অনন্য সুৰৰ জন্ম দিছিল। তেওঁৰ গানত গংগাৰ সোঁতৰ সৈতে ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ সাদৃশ্য আছিল, য’ত মানৱজাতিৰ সকলো আৱেগ একত্ৰিত হৈছিল। তেওঁ পদ্মশ্ৰী, পদ্মভূষণ আৰু দাদাচাহেব ফাল্কেৰ দৰে সন্মানেৰে সন্মানিত হৈছিল, কিন্তু তেওঁৰ প্ৰতিভাৰ বিশ্বজনীন স্বীকৃতি এতিয়াও অপেক্ষাৰত। কিছুমান সমালোচকে কয়, সংগীতৰ গভীৰতা, বহুমুখীতা আৰু সামাজিক দায়বদ্ধতাত ভূপেন হাজৰিকা ডিলানতকৈও এখোজ আগবাঢ়ি আছিল। তেওঁৰ গানত কেৱল সুৰ নাছিল, তাত সমাজৰ দুখ-কষ্ট, সাধাৰণ মানুহৰ জীৱনৰ কাহিনী আৰু সপোনৰ প্ৰতিধ্বনি আছিল।

২০১১ চনত ভূপেন হাজৰিকাৰ মৃত্যুত অসম তথা ভাৰতে এজন বিশ্বজনীন শিল্পী হেৰুৱালে, কিন্তু তেওঁৰ গানে তেওঁক অমৰ কৰি ৰাখিছে। ডিলানে জীৱনৰ শেষ সময়তো সংগীতৰ জৰিয়তে মানুষৰ সৈতে সংযোগ স্থাপন কৰি গৈছে। দুয়োজনৰ সংগীতে সমাজৰ দাপোন হৈ পৰিবৰ্তনৰ বাণী বহন কৰিছে। ভূপেন হাজৰিকাৰ জন্মশতবৰ্ষৰ এই সময়ত তেওঁৰ সৃষ্টিক বিশ্বমঞ্চত তুলি ধৰাৰ এক সুবৰ্ণ সুযোগ। তেওঁৰ গানক ইংৰাজী, ফৰাচী, স্পেনিছ আদি ভাষাত অনুবাদ কৰি আন্তৰ্জাতিক সংগীত মহোৎসৱত পৰিৱেশন কৰিলে তেওঁৰ নাম বিশ্বৰ সংগীত ইতিহাসত অমৰ হৈ পৰিব। নেটফ্লিক্স বা আমাজন প্ৰাইমৰ দৰে প্লেটফৰ্মত তেওঁৰ জীৱনী আৰু সৃষ্টিৰ ওপৰত ডকুমেণ্টেৰী নিৰ্মাণ কৰিলে নতুন প্ৰজন্মৰ মাজত তেওঁৰ চিন্তা প্ৰসাৰিত হ’ব। শিক্ষা প্ৰতিষ্ঠানত তেওঁৰ গান আৰু জীৱনীক পাঠ্যক্ৰমৰ অংশ কৰিলে বিশ্বৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ মাজত তেওঁৰ মানৱতাবাদী দৰ্শন পৰিচিত হ’ব। তেওঁৰ গানৰ শাশ্বত সুৰে প্ৰমাণ কৰিছে যে সংগীতৰ ভাষাৰ কোনো সীমা নাই। ভূপেন হাজৰিকাৰ সৃষ্টিক বিশ্বজোৰা কৰিলে অসমীয়া সংস্কৃতিয়ে বিশ্বৰ সাংস্কৃতিক মানচিত্ৰত এক নতুন স্থান লাভ কৰিব, আৰু তেওঁৰ গানৰ গভীৰ সুৰে প্ৰতিজন বিশ্ববাসীৰ হৃদয়ত গুঞ্জৰিত হৈ মানৱতাৰ জয়গান গাই থাকিব।

 

মব-লিঞ্চিঙ:মানৱতাৰ সংকট

-টুৱাৰাম দত্ত

 

অসমত বিপজ্জনকভাবে বাঢ়িছে মব-লিঞ্চিঙ আৰু মৰেল পুলিচিঙৰ ঘটনা। এই কথাবোৰ এতিয়া কোনো নতুন খবৰ নহয়, বৰঞ্চ এটা দুৰ্ভাগ্যজনক বাস্তৱতা যি সমাজৰ প্ৰতিটো স্তৰতে প্ৰভাৱ পেলাইছে। অসমীয়া সমাজ, যি এসময়ত সহনশীলতা, ভাতৃত্ববোধ আৰু সামাজিক সম্প্ৰীতিৰ বাবে পৰিচিত আছিল, সেই সমাজতে এতিয়া এনে ঘটনাৰ সংখ্যা দিনক দিনে বৃদ্ধি পাইছে। যি অসমীয়াই আজি গুৰুত্বপূৰ্ণ সামাজিক সমস্যা যেনে দাৰিদ্ৰ্যতা, নিবনুৱা সমস্যা, পৰিৱেশ ধ্বংস বা ৰাজনৈতিক শোষণৰ বিৰুদ্ধে মুখ মেলিবলৈ সাহস হেৰুৱাইছে, সেই অসমীয়াই কিন্তু সাধাৰণ কথাতে অসহায় লোকক নিৰ্মম আক্ৰমণ কৰি পৈশাচিক আনন্দ লাভ কৰিছে। এই পৰিৱৰ্তনটোৱে প্ৰশ্ন উত্থাপন কৰিছে যে অসমীয়াৰ অনুভূতি আৰু সংবেদনশীলতা হেৰাই গৈছে নেকি? এই প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰ বিচাৰিবলৈ হ’লে আমি এই ঘটনাসমূহৰ পটভূমি, কাৰণ, প্ৰভাৱ আৰু সম্ভাৱ্য সমাধানৰ ওপৰত বিস্তৃতভাৱে চৰ্চা কৰিব লাগিব।

 

অসমত মব-লিঞ্চিঙৰ ঘটনাসমূহৰ সংখ্যা বিগত কেইবছৰমানত আশঙ্কাজনকভাৱে বৃদ্ধি পাইছে। আজি কিছু দিনৰ পূৰ্বে গুৱাহাটীৰ পানবজাৰত এটা মব-লিঞ্চিঙত এজন ৰিক্সা চালকক দিনৰ পোহৰতে হত্যা কৰা  হৈছিল, যি ঘটনাত আঠজনক গ্ৰেপ্তাৰ কৰা হৈছিল। ইয়াৰ কেইদিনমান পিছতে গোৰেশ্বৰত এজন ২৩ বছৰীয়া যুৱকক এটা সামান্য পথ দুৰ্ঘটনাৰ পিছত মবৰ দ্বাৰা নিৰ্মমভাৱে হত্যা কৰা হৈছিল। এই ঘটনাত যুৱকজনক গাড়ীৰ ছানৰুফৰ মাজেৰে টানি উলিয়াই লৈ নিৰ্মমভাৱে প্ৰহাৰ কৰা হৈছিল, আৰু কোনো লোকে সহায় কৰা নাছিল। এইবোৰ কেৱল উদাহৰণ; ২০২৩-২০২৫ চনৰ মাজত অসমত এনে অসংখ্য ঘটনা সংঘটিত হৈছে। উদাহৰণস্বৰূপে, ২০২৫ চনৰ এপ্ৰিল মাহত যোৰহাটত এজন ৩৪ বছৰীয়া লোকক গোট এটাৰ যুঁজ বন্ধ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰোতে মবৰ দ্বাৰা হত্যা কৰা হৈছিল। ইয়াৰ উপৰিও কাৰ্বি আংলংত ২০১৮ চনত  সংঘটিত অভি-নীল হত্যাকাণ্ডৰ ঘটনাৰ ৭ বছৰ পাৰ হৈ গৈছে, কিন্তু এতিয়াও ন্যায় প্রাপ্তি হোৱা নাই। এই ঘটনাসমূহে দেখুৱাইছে যে মব-লিঞ্চিঙ কেৱল ধৰ্মীয় বা জাতিগত ভিত্তিত নহয়, সামান্য সন্দেহ যেনে চুৰি বা পথ দুৰ্ঘটনাতো সংঘটিত হৈছে। অসমত গৰু চুৰিৰ সন্দেহতো এনে ঘটনা বাঢ়িছে, যেনে ২০১৭ চনত নগাঁৱত দুৰ্ঘটনাত দুজনক হত্যা কৰা হৈছিল। আৰু শেহতীয়াকৈ ২০২৫ চনৰ আগষ্ট মাহত বাক্সা জিলাৰ বগামাটিত এটা ভয়ংকৰ মব-লিঞ্চিঙৰ ঘটনাত মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে দোষীসকলৰ বিৰুদ্ধে কঠোৰ ব্যৱস্থাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিছে। এই ঘটনাসমূহে আমাৰ সমাজৰ শান্ত-সুন্দৰ চৰিত্ৰটোক কলংকিত কৰিছে, কিন্তু তাৰ মাজতো আশাৰ কথা এটাই, সেয়া হ’ল যে ন্যায়ৰ বাবে যুদ্ধ এতিয়াও চলি আছে।

 

ইয়াৰ লগতে মৰেল পুলিচিঙৰ ঘটনাও সমানে বিপজ্জনকভাৱে বৃদ্ধি পাইছে। ২০২৫ চনৰ আগষ্ট মাহত গোলাঘাটত দুজনক চুৰিৰ অভিযোগত নিৰ্মমভাৱে প্ৰহাৰ কৰা হৈছিল। এই ঘটনাত অভিযুক্তসকলক গ্ৰেপ্তাৰ কৰা হৈছিল, কিন্তু ইয়াৰ পিছতো এনে ঘটনা বন্ধ হোৱা নাই। ২০২৪ চনৰ ডিচেম্বৰ মাহত মৰাণত টেলিকম কৰ্মচাৰীসকলক গৰু চোৰ বুলি ভুলকৈ সন্দেহ কৰি প্ৰহাৰ কৰা হৈছিল। নৱেম্বৰ মাহত এজন যুৱকক মোবাইল চুৰিৰ অভিযোগত প্ৰহাৰ কৰি হস্পিতালত ভৰ্তি কৰিবলগীয়া হৈছিল। এইবোৰ ঘটনাত সাধাৰণতে স্থানীয় লোকে নিজকে আইনৰ ওপৰত বুলি মানি লৈ অভিযুক্তক শাস্তি দিয়ে, যিয়ে সমাজত ভয় আৰু অবিশ্বাসৰ পৰিৱেশ সৃষ্টি কৰিছে। গোলাঘাটৰ সৰুপথাৰত দুজন নাবালকক লৈ এটা গোটে নিৰ্যাতন কৰিছিল, যি ঘটনাত পুলিচে ১৩ জনক গ্ৰেপ্তাৰ কৰিছিল। এই ঘটনাসমূহে দেখুৱাইছে যে মৰেল পুলিচিঙ কেৱল ধৰ্মীয় বা লিংগভিত্তিক নহয়, চুৰি বা অন্যান্য সামান্য অভিযোগতো সংঘটিত হৈছে। শেহতীয়াকৈ ২০২৫ চনৰ আগষ্ট মাহত গোলাঘাটৰ গেলাবিলত দুজন নাবালকক নিৰ্মমভাৱে প্ৰহাৰ কৰা হৈছিল। ইয়াৰ লগতে ধুবুৰীত এজনক চুৰিৰ অভিযোগত গছত বান্ধি প্ৰহাৰ কৰা হৈছিল, যি ভিডিঅ' ভাইৰেল হৈছিল। এনে ঘটনাসমূহে আমাৰ সমাজৰ সুমধুৰ চৰিত্ৰক আঘাত দিয়ে, কিন্তু তাৰ মাজতো আশাৰ বটৰা এটাই যে বহুলোকে এইবোৰক নিন্দা কৰিছে।

 

এতিয়া প্ৰশ্ন উঠে যে এই ঘটনাসমূহৰ কাৰণ কি? প্ৰথম কাৰণ হৈছে সামাজিক মাধ্যমৰ ভুল তথ্যৰ প্ৰসাৰ। বহু ঘটনাত ফেক নিউজ বা ভুল গুজৱে মবক উত্তেজিত কৰে। উদাহৰণস্বৰূপে, কাৰ্বি আংলংৰ অভি-নীলৰ ঘটনাত শিশু অপহৰণৰ গুজৱে দুয়োজনক হত্যা কৰিছিল। দ্বিতীয়তে, ৰাজনৈতিক পৰিৱেশে এই ঘটনাক উৎসাহিত কৰিছে। অসমত গৰু সুৰক্ষা আইন আৰু অন্তৰ্ধৰ্মীয় বিবাহৰ বিৰুদ্ধে আইনৰ ফলত কিছুমান গোটে নিজকে মৰেল পুলিচ হিচাপে পৰিগণিত কৰিছে। তৃতীয়তে, আইন প্ৰয়োগৰ দুৰ্বলতা। বহু ঘটনাত পুলিচৰ হস্তক্ষেপ দেৰিকৈ হয় বা অভিযুক্তক দণ্ড দিয়া নহয়, যিয়ে মবক আৰু সাহস যোগায়। চতুৰ্থতে, সমাজত নিবনুৱা, দাৰিদ্ৰ্যতা আৰু শিক্ষাৰ অভাৱে হিংসাৰ পৰিৱেশ সৃষ্টি কৰিছে। অসমত বেকাৰ যুৱকসকলে সামান্য কথাত হিংসাত্মক হৈ উঠে, যেনে চুৰি বা দুৰ্ঘটনাত। কিন্তু এই কাৰণসমূহক বুজি আমি এটা সুন্দৰ, সহনশীল সমাজ গঢ়িব পাৰোঁ, য'ত প্ৰতিজনেই নিৰাপদ অনুভৱ কৰে। সামাজিক মাধ্যমক ইতিবাচকভাৱে ব্যৱহাৰ কৰি সজাগতা বিয়পাই, ৰাজনৈতিক নেতাসকলে একতাৰ বাৰ্তা দি, আৰু শিক্ষাৰ মাধ্যমেৰে যুৱকসকলক সঠিক দিশ দি এই সমস্যাসমূহ সমাধান কৰিব পাৰি। ইয়াতে আছে আমাৰ সমাজৰ এটা আকৰ্ষণীয় দিশ যে আমি সদায় পৰিৱৰ্তনৰ বাবে সাজু।

 

এই ঘটনাসমূহৰ প্ৰভাৱ অতি গভীৰ। প্ৰথমতে, ই সমাজত ভয় আৰু সন্দেহৰ পৰিৱেশ সৃষ্টি কৰিছে। সাধাৰণ মানুহ সামান্য কথাতে ত্রাসিত হৈছে, যিয়ে সামাজিক পৰিবেশ বিনষ্ট কৰিছে। দ্বিতীয়তে, ই জাতিগত আৰু ধৰ্মীয় বিভাজন বৃদ্ধি কৰিছে। অসমৰ বংগমূলীয় মুছলমানসকলক প্ৰায়ে লক্ষ্য কৰা হয়, যেনে ২০২৩ চনত মৰিগাঁৱত চাদ্দাম হুছেইনক গৰু চুৰিৰ সন্দেহত হত্যা কৰা হৈছিল।  তৃতীয়তে, এই ঘটনাবোৰে বহুসময়ত গভীৰ অৰ্থনৈতিক ক্ষতি কৰে। যেনে, এনে ঘটনাত ব্যৱসায় বন্ধ হয়, মানুহবোৰৰ কাম কাজত যথেষ্ট ক্ষতি হয়। চতুৰ্থতে, ই অসমৰ সামগ্রিক প্রতিছব্বিক মলিয়ন কৰি তোলে। বাহিৰৰ লোকসকলে অসমক অসুৰক্ষিত বুলি ভাবে, যিয়ে পৰ্যটন আৰু বিনিয়োগত প্ৰভাৱ পেলায়। কিন্তু এই প্ৰভাৱসমূহে আমাক একত্ৰিত হৈ যুঁজ কৰিবলৈ অনুপ্ৰাণিত কৰে। অসমৰ সুন্দৰ প্ৰকৃতি, সমৃদ্ধ সংস্কৃতি আৰু উষ্ম মানুহৰ মাজত এই অন্ধকাৰক জয় কৰি আমি এক নতুন দিনৰ সপোন দেখিব পাৰো। সমাজৰ প্ৰতিজন ব্যক্তিয়ে সহায়ৰ হাত আগবঢ়াই, ভয়ৰ পৰিৱৰ্তে ভালপোৱাৰ পৰিৱেশ সৃষ্টি কৰি এই প্ৰভাৱক পৰাস্ত কৰিব পাৰি। ইয়াতে আছে আমাৰ শক্তি ।

 

এতিয়া মূল প্ৰশ্ন: অসমীয়াৰ অনুভূতি আৰু সংবেদনশীলতা হেৰাই গৈছে নেকি? হয়, কিছু পৰিমাণে। অসমীয়াই গুৰুত্বপূৰ্ণ সমস্যা যেনে বানপানী, ভূমিস্খলন, গৰাখহনীয়া, আগ্ৰাসনৰ বিৰুদ্ধে নিস্তব্ধ হৈ পৰিছে। ৰাজনৈতিক শোষণতো মুখ মেলিবলৈ সাহস হেৰুৱাইছে। কিন্তু সামান্য কথাত, যেনে চুৰি বা পথ দুৰ্ঘটনাত, হঠাতে হিংসাত্মক হৈ উঠিছে। এই পৰিৱৰ্তনটোৱে আমাৰ সমাজৰ সংবেদনশীলতাৰ ক্ষয়িষ্ণুতাক প্ৰকাশ কৰে। সামাজিক মাধ্যমৰ যুগত মানুহৰ মন অসংবেদনশীল হৈ পৰিছে। যেনে, অভিষেক দাসৰ ঘটনাত লোকসকলে তেওঁৰ মৃত্যুৰ ভিডিঅ’ ৰেকৰ্ড কৰিছিল, কিন্তু কোনেও তেওঁক বচাবলৈ হাত আগবঢ়োৱা নাছিল। এইটো আমাৰ মানৱতাৰ ক্ষতি। অসমীয়া সমাজৰ সেই পুৰণি ভাতৃত্ববোধ, য’ত পাৰস্পৰিক সহযোগৰ মনোভাৱ আছিল, সেয়া যেন আজি হেৰাই গৈছে। কিন্তু এই অন্ধকাৰৰ মাজতো আশাৰ বটৰা শেষ হৈ যোৱা নাই। আমাৰ সমাজৰ সুমধুৰ সংস্কৃতি, য’ত মানুহে এজনৰ দুখত আনজনে কান্দিছিল, তাক আমি পুনৰ জাগ্ৰত কৰিব পাৰো। আমাৰ হৃদয়ত থকা ভালপোৱা আৰু সহানুভূতিৰ শক্তিৰে এই হিংসাৰ পৰিৱেশক জয় কৰিব পাৰি।

 

এই সমস্যাৰ সমাধানৰ বাবে আমি একত্ৰিত হৈ কাম কৰিব লাগিব। প্ৰথমতে, শিক্ষাৰ মাধ্যমেৰে সজাগতা বৃদ্ধি কৰাটো জৰুৰী। বিদ্যালয়, কলেজ আৰু জনসাধাৰণৰ মাজত সহনশীলতা আৰু মানৱতাৰ শিক্ষা দিয়াৰ প্ৰয়োজন। সামাজিক মাধ্যমত ভুল তথ্যৰ প্ৰসাৰ বন্ধ কৰিবলৈ কঠোৰ আইন প্ৰয়োগ কৰা উচিত। স্থানীয় নেতাসকলে এই বিষয়ে সজাগতাৰ বাৰ্তা প্ৰচাৰ কৰিব পাৰে, যাতে লোকসকলে গুজৱৰ পৰিৱৰ্তে সত্যৰ ওপৰত ভৰসা কৰে। দ্বিতীয়তে, আইন প্ৰয়োগৰ ব্যৱস্থাক শক্তিশালী কৰা দৰকাৰ। মব-লিঞ্চিঙৰ বিৰুদ্ধে ভাৰতীয় ন্যায় সংহিতাৰ ধাৰা ১০৩(২)ৰ দৰে আইন কঠোৰভাৱে প্ৰয়োগ কৰা হৈছে, কিন্তু ইয়াক আৰু দ্ৰুততাৰে কাৰ্যকৰী কৰিব লাগিব। পুলিচৰ তৎপৰতা বৃদ্ধি কৰি এনে ঘটনাৰ পূৰ্বেই হস্তক্ষেপ কৰিব পৰা যাব। তৃতীয়তে, ৰাজনৈতিক নেতাসকলে বিভাজনমূলক ভাষণৰ পৰা বিৰত থাকি একতাৰ বাৰ্তা দিয়া উচিত। অসমৰ ৰাজনৈতিক পৰিৱেশত সৌহাৰ্দ্যৰ বাৰ্তাই মানুহৰ মনত ইতিবাচক প্ৰভাৱ পেলাব। চতুৰ্থতে, যুৱকসকলৰ নিবনুৱা সমস্যা সমাধানৰ বাবে কৰ্মসংস্থানৰ সুযোগ বৃদ্ধি কৰা দৰকাৰ। যুৱকসকলক সৃষ্টিশীল কামত নিয়োজিত কৰিলে তেওঁলোকে হিংসাৰ পৰিৱৰ্তে সমাজ গঠনত অৰিহণা যোগাব।

 

ইয়াৰ উপৰিও, আমি আমাৰ সমাজৰ সুন্দৰ দিশবোৰক পুনৰ আৱিষ্কাৰ কৰিব লাগিব। অসমৰ সংস্কৃতি, য’ত জাতি-ধৰ্মৰ সীমাৰ বাহিৰে মানুহে একেলগে বিহু নাচিছিল, ৰংঘৰত একত্ৰিত হৈছিল, তাক আমি পুনৰ জীৱন্ত কৰিব পাৰো। সম্প্ৰদায়ৰ মাজত সাংস্কৃতিক কাৰ্যসূচী, যেনে নাটক, গীত, নৃত্যৰ আয়োজন কৰি আমি মানুহৰ মনত ভালপোৱাৰ বীজ সিঁচিব পাৰো। স্থানীয় সংগঠন, যুৱ ক্লাব আৰু মহিলা গোটৰ জৰিয়তে আমি সামাজিক সম্প্ৰীতিৰ বাৰ্তা প্ৰচাৰ কৰিব পাৰো। শিশুসকলক সৰুৰে পৰাই সহনশীলতাৰ শিক্ষা দিলে তেওঁলোক এটা উন্নত সমাজৰ প্ৰতিনিধি হৈ উঠিব। অসমৰ প্ৰতিখন গাঁৱত, প্ৰতিখন চহৰত, আমি এনে এক পৰিৱেশ গঢ়ি তুলিব পাৰো য’ত মানুহে ভয়ৰ পৰিৱৰ্তে ভালপোৱাৰে জীয়াই থাকে।

 

আমাৰ সমাজৰ এই সংকটৰ মাজতো আশাৰ কাৰণ আছে। মুখ্যমন্ত্ৰী হিমন্ত বিশ্ব শৰ্মাই এনে ঘটনাৰ তীব্ৰ নিন্দা কৰি কঠোৰ ব্যৱস্থাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিছে। পুলিচে বিশেষ তদন্ত দল (SIT) গঠন কৰি এনে ঘটনাৰ তদন্ত কৰিছে। সমাজৰ বিভিন্ন স্তৰৰ মানুহো এই হিংসাৰ বিৰুদ্ধে কণ্ঠ উত্তোলন কৰিছে। স্থানীয় সংবাদ মাধ্যমে এই বিষয়ে সজাগতা সৃষ্টি কৰিবলৈ প্ৰচাৰ চলাইছে। এই সকলোবোৰে দেখুৱাইছে যে অসমীয়া সমাজৰ হৃদয়ত এতিয়াও মানৱতা জীয়াই আছে। আমি যদি একেলগে কাম কৰো, তেন্তে এই অন্ধকাৰক জয় কৰি এক সুন্দৰ, সুমধুৰ অসম গঢ়ি তুলিব পাৰোঁ।

 

সৰ্বশেষত ক'ব পাৰি যে অসমত মব-লিঞ্চিঙ আৰু মৰেল পুলিচিঙৰ বৃদ্ধিয়ে এক প্রকাৰ সামাজিক সংকটক সূচায়। যদি অসমীয়াই নিজৰ অনুভূতি আৰু সংবেদনশীলতা পুনৰুদ্ধাৰ নকৰে, তেন্তে এই সমাজ খন ধ্বংসৰ পথত আগবাঢ়িব। সময় আছে সজাগ হোৱাৰ, সহনশীলতা পুনৰ স্থাপন কৰাৰ। নহ'লে ভৱিষ্যত অন্ধকাৰ।