লাচিতৰ সপোন আৰু আমাৰ দায়িত্ব

-      টুৱাৰাম দত্ত 

লাচিত বৰফুকনৰ নাম অসমীয়া জাতিৰ হৃদয়ত সাহস, শক্তি আৰু স্বাভিমানৰ এক অমৰ প্ৰতীক হিচাপে চিৰকালৰ বাবে খোদিত হৈ আছে। তেওঁৰ বীৰত্বৰ কাহিনীসমূহ, বিশেষকৈ মোগলৰ দৰে এক শক্তিশালী শত্ৰুৰ বিৰুদ্ধে অসমৰ স্বাধীনতা ৰক্ষাৰ বাবে কৰা অদম্য সংগ্ৰাম, আৰু শৰাইঘাটৰ যুদ্ধত প্ৰদৰ্শিত তেওঁৰ নেতৃত্বৰ অপৰাজেয় দৃঢ়তা আমাৰ জাতীয় গৌৰৱৰ এক অমূল্য সম্পদ। কিন্তু, কেৱল লাচিতৰ গুণগান গাই, তেওঁৰ গৌৰৱময় কাহিনীৰে বুকু ফুলাই, নিজৰ অতীতৰ গৌৰৱৰ কথা কৈ ফুৰিলে অসমীয়া জাতিৰ ভৱিষ্যৎ সুৰক্ষিত নহ’ব বুলি আমি সকলোৱে বুজিব লাগিব। লাচিতৰ দৰে বীৰৰ স্মৃতিয়ে আমাক প্ৰচণ্ড প্ৰেৰণা প্ৰদান কৰে, কিন্তু সেই প্ৰেৰণাক বাস্তৱত পৰিণত কৰিব পাৰিলেহে আমি এটা জাতি হিচাপে চিৰজীৱী হৈ থাকিব পাৰিম আৰু আমাৰ অস্তিত্বক শক্তিশালী কৰি তুলিব পাৰিম।

আজিৰ সময়ত আমি যদি কেৱল লাচিতৰ নামত গৌৰৱ কৰি, তেওঁৰ কাহিনীৰে বুকু ফুলাই, বা তেওঁৰ নাম লৈ চান্দা তুলি ফুৰো, তেন্তে অসমীয়া জাতিৰ ভৱিষ্যৎ কোনোপধ্যেই সুৰক্ষিত নহ’ব। লাচিতৰ নামৰ প্ৰতি সঁচা শ্ৰদ্ধা জনোৱাটো অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ, কিন্তু যদি আমি তেওঁৰ নাম কেৱল প্ৰচাৰৰ এক হাতিয়াৰ হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰি কৰ্মহীন হৈ থাকো, তেন্তে আমাৰ জাতীয় অস্তিত্বই বিপন্নতাৰ সন্মুখীন হ’ব। আমাৰ প্ৰতিটো কাম লাচিতৰ দৰে বীৰোচিত আৰু সাহসী হ’ব লাগিব, আৰু আমাৰ ভাষা, সংস্কৃতি, সাহিত্য আৰু জীৱনশৈলীক অধিক শক্তিশালী আৰু সমৃদ্ধ কৰি তুলিব লাগিব যাতে সেইবোৰ সময়ৰ সোঁতত উজ্জ্বল হৈ জিলিকিব পাৰে।  

লাচিত বৰফুকনৰ জীৱনৰ পৰা আমি এই শিক্ষা ল’ব লাগিব যে বীৰত্ব কেৱল যুদ্ধক্ষেত্ৰত শত্ৰুৰ সৈতে সংঘাততেই প্ৰকাশ পায় এনে নহয়; বীৰত্ব হৈছে নিজৰ জাতিৰ মৰ্যাদা, সংস্কৃতি আৰু স্বাধীনতাৰ বাবে নিৰন্তৰ আৰু অদম্য সংগ্ৰাম কৰাৰ এক মানসিকতা যিয়ে আমাক সদায় অনুপ্ৰাণিত কৰে। তেওঁৰ জীৱনৰ প্ৰতিটো কৰ্মই আমাক এই কথা স্মৰণ কৰাই দিয়ে যে এটা জাতিৰ প্ৰকৃত শক্তি কেৱল তাৰ অতীতৰ গৌৰৱময় কাহিনীত নিহিত নহয়, বৰং তাৰ বৰ্তমানৰ কৰ্মসমূহ আৰু ভৱিষ্যতৰ দূৰদৰ্শী দৃষ্টিভংগীতো সমানে নিহিত হৈ থাকে। আমি যদি কেৱল "বীৰৰ জাতি" বুলি গৰ্ব কৰি চান্দা তুলি ফুৰো আৰু কোনো বাস্তৱ কৰ্ম নকৰো, তেন্তে আমাৰ সেই গৌৰৱ ক্ৰমশঃ ম্লান হৈ পৰিব আৰু আমাৰ অস্তিত্বই সংকটত পৰিব। আমাৰ প্ৰতিটো কাম লাচিতৰ দৰে বীৰোচিত হ’ব লাগিব। আমাৰ জাতীয় চেতনা, আমাৰ ভাষা, সাহিত্য, সংস্কৃতি, খাদ্য, পোছাক—সকলোবোৰক অধিক শক্তিশালী, আকৰ্ষণীয় আৰু সমকালীন সময়ৰ সৈতে খাপ খোৱা কৰি তুলিব লাগিব যাতে সেইবোৰ বিশ্বৰ দৃষ্টিত উজ্জ্বল হৈ উঠে।

এটা জাতি তেতিয়াহে চিৰকাল জিলিকি থাকিব পাৰে যেতিয়া তাৰ মানুহবোৰৰ হৃদয়ত সাহস থাকে, দুবাহুত অপৰিসীম বল থাকে আৰু নিজৰ পৰিচয়ৰ প্ৰতি অটল গৌৰৱ থাকে। লাচিত বৰফুকনে কেৱল তৰোৱালৰ জোৰতেই জয়লাভ কৰা নাছিল; তেওঁৰ সফলতাৰ আঁৰত আছিল তেওঁৰ দূৰদৰ্শিতা, সাংগঠনিক দক্ষতা, আৰু নিজৰ জাতিৰ প্ৰতি অটল ভক্তি আৰু নিষ্ঠা। তেওঁ ভালদৰে জানিছিল যে শত্ৰুৰ আক্ৰমণৰ পৰা জাতি-মাটি ৰক্ষা কৰাৰ লগতে  জাতিৰ মানসিকতা আৰু সংস্কৃতিকো সমানে সুৰক্ষিত কৰাটো অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ। আজি আমি যদি লাচিতৰ আদৰ্শক সঁচাকৈয়ে অনুসৰণ কৰিব খোজো, তেন্তে আমাক আমাৰ ভাষা, সাহিত্য আৰু সংস্কৃতিক অধিক শক্তিশালী কৰিবলৈ নিৰন্তৰ কাম কৰিব লাগিব। অসমীয়া ভাষাক আমি কেৱল ঘৰুৱা কথা-বতৰাৰ মাধ্যম হিচাপে সীমিত নৰাখি, বিজ্ঞান, প্ৰযুক্তি, সাহিত্য আৰু শিল্পৰ ক্ষেত্ৰতো সমৃদ্ধ আৰু বিকশিত কৰিব লাগিব যাতে ই বিশ্বৰ সকলো ক্ষেত্ৰত খাপ খাই চলিব পাৰে। আমাৰ সাহিত্যই বিশ্বৰ দৰবাৰত নিজৰ স্থান দখল কৰিব পৰাকৈ উচ্চ গুণগত মানৰ হ’ব লাগিব আৰু নতুন প্ৰজন্মক অনুপ্ৰাণিত কৰিব পাৰিব লাগিব। আমাৰ সংস্কৃতি, খাদ্য আৰু পোছাকৰ মৰ্যাদা আমি নিজেই উচ্চ কৰি তুলিব লাগিব, যাতে সেইবোৰ বিশ্বৰ দৃষ্টিত আকৰ্ষণীয় আৰু অনন্য হৈ পৰে আৰু আমাৰ জাতীয় পৰিচয়ক অধিক উজ্জ্বল কৰে।

বীৰ কেতিয়াও পৰজীৱী নহয় বা আনৰ ওপৰত নিৰ্ভৰশীল নহয়। লাচিতে কেতিয়াও আনৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰা নাছিল; তেওঁ নিজৰ শক্তিৰে, নিজৰ বুদ্ধিৰে আৰু নিজৰ সৈন্যৰ একতাৰে শত্ৰুৰ বিৰুদ্ধে থিয় দিছিল আৰু জয়লাভ কৰিছিল। আজি আমিও যদি পৰজীৱীৰ দৰে আনৰ সংস্কৃতি, ভাষা বা জীৱনশৈলীৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰি জীয়াই থাকিবলৈ চেষ্টা কৰো, তেন্তে আমাৰ জাতীয় পৰিচয় ক্ৰমশঃ হেৰাই যাব আৰু আমাৰ অস্তিত্বই সংকটত পৰিব। আমাৰ নিজৰ ভাষা-সংস্কৃতিক শক্তিশালী কৰি তুলিবলৈ আমাক নিজৰ মাটিৰ পৰা শক্তি সংগ্ৰহ কৰিব লাগিব আৰু নিজৰ ঐতিহ্যক সমৃদ্ধ কৰিব লাগিব। আমাৰ শিক্ষাব্যৱস্থাত অসমীয়া ভাষাৰ গুৰুত্ব বৃদ্ধি কৰিব লাগিব যাতে নতুন প্ৰজন্মই ইয়াক গৌৰৱৰে গ্ৰহণ কৰে, আমাৰ সাহিত্য আৰু শিল্পক বিশ্বৰ মঞ্চত উপস্থাপন কৰিবলৈ পদক্ষেপ ল’ব লাগিব, আৰু আমাৰ ঐতিহ্যক আধুনিক প্ৰজন্মৰ বাবে অধিক আকৰ্ষণীয় আৰু প্ৰাসংগিক কৰি তুলিব লাগিব যাতে সেইবোৰ চিৰকাল জীয়াই থাকে।

 লাচিতৰ দৰে এক শক্তিশালী আৰু একতাপূৰ্ণ জাতি গঢ়ি তুলিবলৈ হ’লে আমি আমাৰ দুৰ্বলতাবোৰৰ সন্মুখীন হ’বলৈ সাহস কৰিব লাগিব আৰু সেইবোৰক অতিক্ৰম কৰিব লাগিব। আমাৰ সমাজত এতিয়াও বহুতো সমস্যা বিদ্যমান—ভাষিক সংকট, সাংস্কৃতিক সংকট, অৰ্থনৈতিক দুৰ্বলতা আৰু সামাজিক বিভেদ যিয়ে আমাক দুৰ্বল কৰি ৰাখিছে। এইবোৰৰ বিৰুদ্ধে আমি লাচিতৰ দৰে একতাৰে, সাহসেৰে আৰু দৃঢ়তাৰে যুঁজিব লাগিব আৰু সমাধান বিচাৰিব লাগিব। আমি যদি আমাৰ ভাষা, সংস্কৃতি আৰু ঐতিহ্যক শক্তিশালী কৰি ৰাখিব নোৱাৰো, তেন্তে আমাৰ জাতীয় পৰিচয় ক্ৰমশঃ ম্লান হৈ যাব আৰু আমাৰ অস্তিত্বই বিপন্ন হ’ব। আৰু এদিন আমি অসমীয়া হিচাপে নিজৰ অস্তিত্ব সম্পূৰ্ণৰূপে হেৰুৱাব পাৰো, যিটো আমাৰ বাবে অতি দুখজনক হ’ব।  

লাচিত বৰফুকনৰ জীৱন আমাৰ বাবে এক জীৱন্ত আৰু অনুপ্ৰেৰণাদায়ক উদাহৰণ। তেওঁৰ সাহস, তেওঁৰ দৃঢ়তা আৰু তেওঁৰ দেশপ্ৰেম আমাক এই কথা শিকাইছে যে কেৱল অতীতৰ গৌৰৱৰ কাহিনী কৈ ফুৰিলে জাতি জীয়াই নাথাকে বা সমৃদ্ধ নহয়। জাতি জীয়াই থাকে তাৰ মানুহবোৰৰ কৰ্মৰ জোৰত, তাৰ সংস্কৃতিৰ শক্তিৰ জোৰত, তাৰ ভাষাৰ গৌৰৱৰ জোৰত আৰু তাৰ ঐতিহ্যৰ অটলতাৰ জোৰত। আমি যদি সঁচাকৈয়ে লাচিতৰ আদৰ্শক জীয়াই ৰাখিব খোজো আৰু তেওঁৰ সপোনক সাকাৰ কৰিব খোজো, তেন্তে আমাক তেওঁৰ দৰে কৰ্মঠ হ’ব লাগিব, তেওঁৰ দৰে দূৰদৰ্শী হ’ব লাগিব আৰু তেওঁৰ দৰে নিজৰ জাতিৰ প্ৰতি অটল আৰু নিষ্ঠাবান থাকিব লাগিব। তেতিয়াহে আমি অসমীয়া হিচাপে গৌৰৱৰে জীয়াই থাকিব পাৰিম, আৰু আমাৰ ভৱিষ্যৎ প্ৰজন্মই লাচিতৰ সপোনৰ অসমক অধিক উন্নত আৰু সমৃদ্ধ কৰি আগুৱাই নিব পাৰিব, যিয়ে আমাৰ জাতীয় গৌৰৱক চিৰস্থায়ী কৰি তুলিব।