অসমত চৰকাৰী চাকৰিৰ বয়সৰ উৰ্ধ-সীমা (প্ৰৱন্ধ)

( অসমীয়া খবৰ কাকতৰ ১৯-১১-২০১২ তাৰিখত প্ৰকাশিত )

চৰকাৰে চাকৰিৰ আৱেদনৰ বাবে বয়সৰ উৰ্ধ-সীমা বঢ়াই দিছে ৷ সিদিনা বাতৰি ককতত পোৱা খবৰ অনুযায়ী টেট্ শিক্ষকৰ পদৰ বাবে ৪৩ বছৰ বয়স পৰ্য্যন্ত প্ৰাৰ্থীয়েও আৱেদন কৰিব পাৰিব ৷ আপাত দৃষ্টিত এইটো এটা ভাল খবৰ ৷সহস্ৰাধিক নিবনুৱাৰ বাবে, বিশেষকৈ যাৰ বয়সৰ সীমা এই অতিক্ৰম হও হও তেওলোকৰ বাবে অত্যন্ত সুখবৰ ৷ কিন্তু সামগ্ৰিকভাৱে চৰকাৰৰ এই সিদ্ধান্তই অসমৰ লাখ লাখ নিবনুৱাৰ প্ৰকৃত অৰ্থত উপকাৰ সাধিবনে ?

          এজন যুৱক বা যুৱতীয়ে শিক্ষা-দীক্ষা সমাপ্ত কৰি কৰ্মক্ষেত্ৰত ভৰি থবৰ বাবে ২০ ৰ পৰা ২৫ ৰ সময়খিনিয়েই উত্তম সময় ৷ তথাপিও অসমৰ প্ৰেক্ষাপটত ২০ ৰ পৰা ৩০ ৰ সময়খিনিকেই যুগুত বুলি ধৰি আলোচনাটো আৰম্ভ কৰো ৷ জীৱনৰ এইখিনি সময়তে যুৱক–যুৱতী সকলৰ  নতুন কিবা এটা আৰম্ভ কৰাৰ বা শিকাৰ মানসিক প্ৰস্তুতি , শক্তি তথা কৰ্মোদ্যম প্ৰচুৰ পৰিমাণে থাকে ৷ নিজ কৰ্মক্ষেত্ৰত, আৰম্ভনিৰ পৰাই প্ৰতিটো কথা খুটি-নাতি খৰচি মাৰি শিকি, স্তৰে স্তৰে উধাই যাবলৈ যিধৰনৰ প্ৰাণোচ্ছল মানসিকতাৰ প্ৰয়োজন হয় ,সেইটো যুৱক–যুৱতী সকলে এই ২০-৩০ ৰ সময়খিনিতে পায় ৷  প্ৰচুৰ মানসিক  আৰু শাৰীৰিক শক্তি,ন-ন কথা শিকাৰ দুৰ্বাৰ আগ্ৰহ , পৃথিৱীখন নতুনকৈ চোৱাৰ আগ্ৰহ , নিজকে প্ৰমাণ কৰাৰ আগ্ৰহ তথা ভৱিষ্যত সুন্দৰ কৰাৰ এটা ৰঙীন হাবিয়াসে তেওঁলোকক এই সময়খিনিতেই হাত-বাউল দি মাতি থাকে ৷ এইখিনি সময়তে যিসকলে এবাৰ নিজক্ষেত্ৰ বাছি লবলৈ সমৰ্থ হয়, তেওঁলোকৰ বাবে পিছলৈ উভতি চোৱাৰ প্ৰয়োজন আৰু কোনোদিনেই নহয় ৷ আচলতে  কৰ্মক্ষেত্ৰ বুলি আমি কেৱল চাকৰিৰ কথাই আলচ কৰাটো উচিত নহব ৷ নিজা উদ্যোগত আৰম্ভ কৰিব পৰা সকলো ধৰনৰ ব্যৱসায়, বৃত্তি বা পেছা আদিও আলোচনাৰ আওতালৈ আহিব ৷

          কিন্তু কেনেবাকৈ যদি কোনোবাজন যুৱক বা যুৱতীৰ বয়স সংস্হাপনহীন ভাৱে ত্ৰিশৰ দেওনা অতিক্ৰম কৰে, তেওঁৰ উদ্যম, উৎসাহ, প্ৰাণ-প্ৰাচুৰ্য্য, ক’ৰবাত যেন স্তিমিত হৈ পৰে ৷ নতুনক চোৱাৰ,নতুনক বুজাৰ, স্বভাৱজাত কৌতুহলৰ ভটিয়নী যাত্ৰা আৰম্ভ হয় ৷ ক্ৰমশ: নিম্নগামী হয় মানসিক দৃঢ়তা! আৰম্ভ হয় এক ঋনাত্মক , পলায়নবাদী মানসিকতাৰ ৷ প্ৰচুৰ প্ৰতিশ্ৰুতি সম্পন্ন জীৱনবোৰৰ যেন অবাধ অপচয় আৰম্ভ হয় ৷

          আমি যদি কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰৰ চাকৰিবোৰলৈ লক্ষ্য কৰো, তাত বয়সৰ উৰ্ধ-সীমা ২৮ বছৰ ৷ আমাৰ ৰাজ্য চৰকাৰৰো কিছু বছৰ আগলৈকে ৩০ য়েই উৰ্ধ-সীমা আছিল ৷ কিন্তু ছবছৰীয়া অসম আন্দোলনৰ ক্ষতিপূৰণ হিচাপে আৰু ছয় বছৰ বঢ়াই দি ৩৬ কৰা হ’ল ৷ আৰু এতিয়া ৪৩ বছৰ ৷ কিন্তু বয়সৰ উৰ্ধ-সীমা বৃদ্ধিৰ এই সিদ্ধান্ত বোৰে প্ৰকৃতাৰ্থত কাৰ উপকাৰ সাধন কৰে ?

          আমাৰ বোধেৰে চৰকাৰী চাকৰিৰ বয়সৰ উৰ্ধ-সীমা বৃদ্ধিয়ে এজন নিবনুৱাৰ কোনোক্ষেত্ৰতেই উপকাৰ সাধন নকৰে ৷ নিবনুৱা এজনৰ বয়স ২৮ পাৰ হোৱাৰ লগেলগেই তেওঁ চৰকাৰী চাকৰিৰ আশা বাদ দি অন্য উপায়েৰে সংস্হাপিত হোৱাৰ চেষ্টা কৰাটোহে বেছি যুগুত ৷ নিজা উদ্যোগত আৰম্ভ কৰিব পৰা কোনো ধৰনৰ ব্যৱসায়, বৃত্তি বা পেছা আদিত তেওঁ যদি এই সময়তেই চেষ্টা নচলায়, পিছলৈ কোনো এটা বিষয়তে প্ৰতিষ্টিত নহবগৈ ৷

ত্ৰিশৰ দেওনা অতিক্ৰম কৰাৰ পিছতো এজন যুৱক সংস্হাপনহীন হ’লে কি বুজা যায় ?  চৰকাৰী চাকৰিৰ বাদে অন্য কোনো ক্ষেত্ৰত ভৰি দিবলৈ অনিচ্ছুক হতাশ, আত্মবিশ্বাসহীন এজন যুৱক ৷ আমি ভালদৰে চকু-কাণ মেলি চালেই দেখিম যে বাস্তৱ জগতত অসংখ্য ক্ষেত্ৰই অজস্ৰ সুযোগৰ বৰপেৰা মেলি আমাৰ বাবেই বাট চাই আছে ৷ কথাষাৰ শুনাত অতিৰঞ্জিত যেন লাগিলেও আমি অকণমান লক্ষ্য কৰিলেই দেখা পাম যে আজি বহিৰাগত বুলি যিসকলৰ কথা কৈ আমি হুলস্হূল কৰিছো তেওঁলোকে নিজকে কেনেকৈ সংস্হাপিত কৰিছে ৷ দেখাত সৰু যেন লগা বিভিন্নধৰনৰ কাম যিবোৰে আচলতে বহুত চৰকাৰী চাকৰিতকৈ বেছি উপাৰ্জন দিয়ে আমিবোৰে সেইবোৰ বাছি লবলৈ এতিয়াও হীনমন্যতাত ভোগো ৷ আচলতে চৰকাৰী চাকৰিৰ মূল বেতনতকৈ বক্ৰ পথেৰে অহা সহজলভ্য ধনৰ অংকটোৱে আমাৰ যুৱক-যুৱতী সকলক এতিয়াও স্বাৱলম্বীতাৰ পথ বাছি লোৱাত হেঙাৰ সৃষ্টি কৰি আহিছে ৷

এটা কথা সত্য যে যিমানেই বিজ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তিৰ বিকাশ হৈছে তিমানেই বিভিন্ন উদ্যোগ প্ৰকল্প আদিত মানৱ কৰ্মীৰ প্ৰয়োজনীয়তা কমি আহিছে ৷ গতিকে ভৱিষ্যতে চৰকাৰী-বেচৰকাৰী সকলোতে চাকৰিৰ পৰিমাণ দুখলগাকৈ কমি আহিব বা ইতিমধ্যে আহিছেই ৷ অথচ চাকৰি-প্ৰাৰ্থীৰ সংখ্যা দিনক দিনে বাঢ়িব ধৰিছে ৷ তাতে এতিয়া প্ৰায়বোৰ চৰকাৰী প্ৰতিষ্ঠান বেচৰকাৰীকৰনৰো ধুম উঠিছে ৷ গতিকে অদূৰ ভৱিষ্যতে বুজন সংখ্যক যুৱক-যুৱতীয়ে চৰকাৰী চাকৰি যে নাপায় সি ধ্ৰুৱ সত্য ৷ গতিকে আজিৰ প্ৰজন্মই অনিশ্চিত ভৱিষ্যত এটাৰ লগত মুখামুখি হব পৰাকৈ নিজকে সাজু কৰাৰ সময় সমাগত ৷ আচলতে অনিশ্চয়তাইহে মানুহক শক্তিশালী, সুযোগ সন্ধানী, সদা-সচেতন তথা কৰ্মঠ কৰি তোলে ৷ তদুপৰি আমি নিজে বাছি লোৱা ক্ষেত্ৰ এখনতহে আমাৰ সামৰ্থ্যৰ (potential) প্ৰকৃত বিকাশ সাধন কৰাৰ সুযোগ পোৱা যায় ৷ চৰকাৰী চাকৰিত চতুৰ্দিশৰ পৰা নানান সীমাৱদ্ধতা ৷  

ভালদৰে এবাৰ ভাবকচোন, এজন ব্যক্তি , যাৰ বয়স দুকুৰি , তেওঁ যদি কিবাকৈ চাকৰি এটা পাই কৰ্মক্ষেত্ৰত যোগদান কৰে তেওঁৰ কৰ্মস্পৃহা ,মানসিক প্ৰস্তুতি কি পৰ্য্যায়ৰ হ’ব ? নতুনকৈ কিবা এটা শিকাৰ আগ্ৰহ তথা উদ্যম কিমান থাকিব ? তদুপৰি দুকুৰি বছৰলৈকে চাকৰি এটাৰ আশাত যুৱক বা যুৱতী এজনে কি বিয়া-বাৰু, ঘৰ-সংসাৰ নকৰাকৈ থাকিব নেকি ? যদি তাৰ আগতেই বিয়া-বাৰু, ঘৰ-সংসাৰ কৰে তেনেহলে ইমানদিনে চৰকাৰী চাকৰি নোহোৱাকৈ তেওঁ কেনেদৰে চলিছিলে ?

আচলতে, চৰকাৰৰ নীতি-নিৰ্ধাৰন কৰা তন্ত্ৰটোৰ (system) লগত যিসকল জড়িত, সেইসকলে এইবোৰ কথা বেচ্ ভালকৈয়েই বুজি পায় ৷ কিন্তু তেওঁলোকে কোনো কথাতে risk লব নিবিচাৰে ৷ কোনোধৰনৰ আন্দোলন, বিদ্ৰোহ নিবিচাৰে ৷ এজনে কিবা এটা পোৱাৰ আশাত ৪৩ বছৰ বয়স পৰ্য্যন্ত যিমানেই বন্দী হৈ থাকিব তিমানেই চৰকাৰৰ মংগল ৷ আমাৰ নতুন প্ৰজন্ম বাস্তৱবাদী হবৰ হ’ল ৷

-টুৱাৰাম দত্ত   

ৰাজগড় ৰোড , গুৱাহাটী

০৬ / ১১ / ২০১২

tuwaramdutta@gmail.com