গোলোকৰ সংসাৰ পতা নহল….. (ৰহঘৰা)

(xahitya.org ই-মেগাজিনৰ october, 2012 সংখ্যাত প্ৰকাশিত )

দুকুৰি ছয় পাৰ হ’ল ৷ তথাপিও গোলোকৰ সংসাৰ পতা নহল ৷ ৰাষ্টাই-ঘাটে পালে নোসোধাকৈ কমেইহে পাৰহৈ যায় ৷ সকলোৰে এটাই কথা-‘বোলো গোলোক, এইবাৰ কিবা এটা হবগৈনে ? মানুহবোৰৰ প্ৰশ্ন শুনি শুনি গোলোকৰ কেতিয়াবা মগজ গৰম হৈ যায় ৷ এই মানুহ বোৰৰ বেলেগ কাম আৰু নাথাকে নেকি? দুনিয়াৰ পিথৱী খনত কিমানবোৰ কাম আছে, কিমানবোৰ সমস্যা আছে, কিন্তু এইসৱৰ বাবে গোলোকৰ বিয়া খনৰ বাদে বেলেগ আৰু একো নাই ৷

          আচলতে অন্য দহজনৰ দৰে গোলোকৰ বিয়া পাতিব নলগা তেনেকুৱা বিশেষ অসুবিধা একো নাছিল ৷ খেতি-বাতিৰে নদন-বদন এখন ঘৰ ৷ ককাই-ভাই,বাই-ভনী সকলোৰে বিয়া-বাৰু হৈ একপ্ৰকাৰ চিজিল সংসাৰ ৷ স্বাস্হ্য পাতিও সুন্দৰ ৷ পাতো বুলি ভবা হলে আজিৰপৰা দহ-বাৰ বছৰ আগতেই সি সংসাৰ কৰিব পাৰিলে হয় ৷ তাৰ সৈতে একেলগে পঢ়া থোলোক, গেধাই হঁতৰ ল’ৰা-পোৱালিয়েতো এতিয়া হাইস্কুলত নাম লিখাইছে ৷ কিন্তু গোলোকে নাপাতিলে ৷ সময়ৰ কামটো সি সময়ত কিয় নকৰিলে সেয়া কেৱে নাজানিলে ৷

          মাকজনী জীয়াই থাকোতে গোলোকৰ বাবে ভালেকেইঘৰে ঠেং দাঙি আছিল ৷ ধনে-ধানে কেউঘৰেই লায়কৰ ৷ কোনো এঘৰেই পৰি মৰা বিধৰ নাছিল ৷ কেউঘৰৰে ছোৱালী কেইগৰাকীও চকুত লগা ৷ গোলোকৰ আপত্তি কৰিব লগা একোটোৱেই নাছিল ৷ মাকজনীয়েও কমখন চেষ্টা কৰিছিলেনে ? কিন্তু নহলগৈ ৷ মুঠৰ ওপৰত দুকুৰি ছয় পাৰ হৈ যোৱাৰ পিছতো গোলোকৰ হাড়দাল শুছি নহল ৷ সেইকেইগৰাকীৰ প্ৰত্যেকেই এতিয়া বেলেগ একো-একোটাৰ লগত ঘোৰ সংসাৰী ৷ আৰু বেচেৰী মাকজনী! সদায় সদায় গোলোকক অটহিয়াই থাকি লাভ একো নহল ৷ শেষত নিজেই সিপুৰী পালেগৈ ৷

          সমনীয়া থোলোকে পিছে চেষ্টা নকৰাকৈ থকা নাই ৷ গোলোকৰ মনৰ উমান লবলৈ আজি ভালেকেইবছৰ ধৰি থোলোকে পাকে-প্ৰকাৰে চেষ্টা চলায়েই আছে ৷ কিন্তু গাঁঠিটো ক’ত লাগি আছে সিও একো উৱাদিহ উলিয়াব পৰা নাই ৷ গোলোকক চিধা-চিধি শুধিটো একো লাভ নাই ৷ সি যিহে গোঁৱাৰ স্বভাৱৰ ৷ তাৰ পেটৰপৰা কথা ওলোৱা, পশ্চিমেদি বেলি ওলোৱা একে কথা ৷

          সন্ধিয়া পৰত গাৱঁৰে বলোৰ গেলামালৰ দোকানৰ সন্মুখত বুঢ়া-মেঠা,ল’ৰা,ডেকা প্ৰায়বোৰেই মেল মাৰে ৷ আজিকালি বলোৱে কেবল থকা টিভি এটাও আনি লৈছে ৷ গতিকে ৰাইজৰ ভিৰ বাঢ়িল ৷ তাতে কেইটামানে লাগ বুলিলে পাব পৰাকৈ সিবিধৰ সুবিধাও মাজে-সময়ে হয় ৷ বুঢ়াকেইটাৰো নামঘৰতকৈ বলোৰ দোকানখনহে বেছি শুৱনি লগা হ’ল ৷ সন্ধিয়া যেতিয়া আন্ধাৰ নামি আহে , ৰাইজৰ ৰসাল আলোচনাই  বলোৰ দোকানৰ চৌপাশ জীপাল কৰি আনে ৷

তেনে এটা ৰসময় জীপাল সন্ধিয়াত এদিন টিভিৰ পৰ্দাত ভাহি আহিল সুদূৰ জাপানত হোৱা এটা ভয়াবহ বৰভূইকঁপৰ ছৱি ৷ থোলোক, গোলোক, গেধাই কেওটাই আছিল ৷ ৰাষ্টা-পদূলি ফাটি চিৰাচিৰ হোৱা, মস্ত ওখ বিল্ডিং ভাগি খহি পৰা, গাড়ী,মানুহ,জন্তু-জানৱাৰ থানৱান হৈ আলাই-আঠানী হোৱা, পাতাল ফাটি হৰ্ হৰাই ওলোৱা পানীৰে নিমিষতে সাগৰ হৈ নগৰ-চহৰ বুৰাই পেলোৱা আদি নানানটা হিয়া-বিদাৰী চিৰাচিৰ হোৱা দৃশ্যই সকলোৰে মুখৰ মাত কাঢ়ি নিছিল ৷ ক্ৰমশ:, নিমাও-মাও হৈ পৰিছিল বলোৰ দোকানৰ সেই সন্ধিয়া ৷ জীৱনত কোনোদিন জাপান দেখি নোপোৱা গোলোক, থোলোকহঁতে জাপানী মানুহবোৰৰ দূৰ্গতিৰ ছৱি চাই সেইদিনা মুখলৈ ভাতকে নিব পৰা নাছিল ৷

          -এৰা, সেইবাবেই সংসাৰী নহলো ৷

          -কিহে গোলোক, কিনো বকি আছ অ’ ৷

- নহয় অ’ ৷ এইবোৰ আপদীয়া বৰভূইকঁপ আমাৰ ইয়াতো যে নহব তাৰ কিবা গেৰান্টী আছে নেকি ? কিবাকৈ হ’লে মানুহ-দুনুহ, জীৱ-জন্তু এই সমস্তবোৰৰ কিমান যে হানি হ’ব ৷

-হ’লে হ’ব ৷ যাবলগীয়া থাকিলে কোনেনো তোক ধৰি ৰাখিব পাৰিব ? এনেও আমাৰ ইয়াতো এনেকুৱা কিবা এটা হ’ব বুলি আজি বহুত দিনৰ পৰাই শুনি আছো ৷

-সেইটোৱেইটো কাল হ’ল অ’ ৷ কিবা এটা হ’ব ৷ সাংঘাতিক ডাঙৰ বৰভূইকঁপ এটা হ’ব ৷ যোৱা এযুগ ধৰি তাকেইটো শুনি আছো ৷ মাজে মাজে দুজনমান বাহিৰৰ নাম কৰা বিজ্ঞানীয়েও বোলে খাটাং তাৰিখেই দি দিছিলে ৷ কিন্তু ক’তা ?

-এস: বাদ্ দে ৷ এইবোৰত মগজ গৰম কৰি একো লাভ নাই ৷

-নহয় অ’ ৷ তই বাদ্ দিবলৈ ক’লেই বুলিয়েই নোৱাৰি নহয় ৷ এই আপদীয়াটো আহো আহো বুলি নহা কাৰণেই মোৰ অত বিলাই ৷ মাজতে দুটামান ভণ্ড জ্যোতিষী বাবাইও দিন বাৰ দিছিল ৷ কিন্তু নাহিল নহয় ৷ আমাৰ ইয়াত আহক চাৰি সেইডাল জাপানতহে লীলা কৰিবলৈ পালে ৷

-হেৰ’ তোৰ সকলোবোৰ থিকে আছেতো ? সেই আপদীয়াটো আহি জাপানত যিখন অথন্তৰ কৰিছে এতিয়া তোৰ আকৌ সেইডাল নহাৰ বাবেহে বিলাই ৷ তই দেখিছো জীয়াই জীয়াই মানুহ নৰকলৈ পঠাবি ৷ মৰাশ জী উঠিব অ’ গোলোক ৷   

-তই নুবুজিবি থোলোক ! মোৰ মনৰ খবৰবোৰ বুজ লব পৰা এই ভাৰস্তত কেও নাই ৷ আজি এযুগ ধৰি শুনি আহিছো আমাৰ ইয়াত বৰভূইকঁপ এটা হ’ব ৷ ধন-জনৰ হাজাৰ হানি-বিঘিনি হ’ব ৷ কোন মৰিব কোন বাছিব তাৰ কোনো খবৰ নাথাকিব ৷ হেন জানি এজনী আনি যদি গোটাই ল’ও কম বিপদখন হবনে ? হেৰ’ তাইক অনাৰ পিছতেই যদি আপদীয়াটো আহে আৰু কিবাকৈ মই যদি সিপুৰী পাও তাইকনো কোনে চাব ? মোৰ নিজৰ হানি হ’লে কোনো খেদ নাই বুজিছ থোলোক ৷ কিন্তু তাৰ পিছৰ সময়ত তাইৰ অৱস্হাটো ভাবিহে আজিলৈকে ঠেং ডঙা নাই বুজিছ ৷

-আইজনীৰ বৰ আশা আছিল বুজিছ ৷ নাতি-পোৱালী এটা চাম চাম বুলি বুকুৰ আশা বুকুতে লৈ  আই সিপুৰী পালেগৈ ৷ কিন্তু এই আপদীয়া ভূইকঁপটোহে যত-কূটৰ ঘাই ৷ আহিব আহিব, নাই ৷ মাজে মাজে দুই এটা জোকাৰণী মাৰে যদিও আচল ৰাইজে কৈ থকাটো আজিলৈকে নাহিল ৷ কেনেবাকৈ সেইটো আহি গ’লে, আৰু মোৰো যদি তেৰাৰ কৃপাত একো হানি-বিঘিনী নহয়, মই সংসাৰখন কৰিব পাৰো ৷

-টুৱাৰাম দত্ত   

ৰাজগড় ৰোড , গুৱাহাটী 

tuwaramdutta@gmail.com