বেবেৰিবাং চিন্তা……

পুৱাৰ বাতৰি কাকতখন মেলি লৈ চকু ফুৰালে হত্যা-হিংসাৰ অশুভ খবৰবোৰৰ লগতে নানান ধৰনৰ ৰঙীন বিজ্ঞাপনে চকু চাট মাৰি ধৰে ৷ বিজ্ঞাপনবোৰ লক্ষ্য কৰিলে দেখিব সৰহ সংখ্যতে আপোনাৰ সমস্যাৰ সহজ সমাধানৰ বাবে সদা প্ৰস্তুত নানানজন জ্যোতিষী,বাবাজী,তান্ত্ৰিক কবিৰাজৰ পয়োভৰ ৷ বছৰ বছৰ ধৰি যিবোৰ সমস্যাই আপোনাক জোলোকা-জোলোকে পানী খুৱাইছে ; যাৰ সমাধানৰ কোনো উপায় নেদেখি আপুনি ব্যাকুল হৈ মানসিকভাৱে উন্মাদ হোৱাৰ উপক্ৰম হৈছে , সেইবিলাক পাহাৰ হেন সমস্যাৰ চকুৰ পচাৰতে সমাধানৰ মন্ত্ৰ আছে এইসকল জ্যোতিষী,বাবাজী,তান্ত্ৰিকৰ হাতত ৷ এইসকলৰ হাতত থকা দুৰ্লভ দৈৱশক্তিৰ দ্বাৰা যিকোনো বিপদৰ পৰাই আপুনি পৰিত্ৰান পাব পাৰে যদিহে উপযুক্ত মাননী দিবলৈ আপুনি সক্ষম ৷

          বিজ্ঞান-প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ অভাৱনীয় উন্নয়ন, জ্ঞানৰ বিস্ফোৰনৰ পিছতো এইখন এখন আমাৰ সকলোৰে চিনাকী ছৱি ৷ কেৱল জ্যোতিষী,বাবাজী,তান্ত্ৰিকেই নহয় কাছাৰীৰ সন্মুখৰ দাঁতৰ পোক উলিওৱা চিকিৎসকজন,বিভিন্ন ৰোগৰ সহজলভ্য পথ্য আৰু ঔষধেৰে ফুটপাথৰ ফাৰ্মাছীখন, ৰত্ন-পাথৰ, আঙুঠিৰ দোকানকিখন এইবোৰ আজিৰ দিনৰ সহজলভ্য চিনাকী দৃশ্য ৷ বোৰে আজিৰ দিনতো কিহৰ ইঙ্গিত বহন কৰে বাৰু ? জীৱনৰ পাঁচ-ছয়টা অমূল্য বছৰৰ কঠোৰ সাধনাৰ পিছতো এজন সফল চিকিৎসক হিচাপে নিজকে গঢ় দিয়াটো

          শেহতীয়া ভাৱে অসমত উন্মোচিত হৈছে ইটোৰ পিছত সিটো ভালেকেইটা  বেচৰকাৰী বিত্তীয় প্ৰতিষ্ঠানৰ বিত্তীয় কেলেংকাৰীৰ অসহনীয় কৰুণ কাহিনী ৷ দুখীয়া, হোজা, নিম্ন আয়ৰ সহজ সৰল ৰাইজৰ গাৰ ঘাম বাজ কৰি উপাৰ্জন কৰা গাঁঠিৰ ধন ৰাতিটোৰ ভিতৰতে হৰলুকি কৰি উধাও হোৱা অবিশ্বাস্য কিন্তু সঁচা কাহিনী ৷ এই কাহিনীবোৰে কিহৰ ইঙ্গিত বহন কৰে বাৰু ?

          আমাৰ মানসিকতা, শিক্ষা ব্যৱস্হা,চিন্তা-চেতনা তথা সামগ্ৰিকভাৱে জাতি হিচাপে আমাৰ স্হান কোনখিনিত, সহজ ভাষাত আমি কিমানৰ মানুহ তাৰ মাপকাঠীডাল এনেধৰনৰ ঘটনাৰাজীয়ে নিৰ্ধাৰণ নকৰেনে ?

আমাৰ সমস্যা বহুত ৷ বিদেশী সমস্যা, নদীবান্ধ, এশিঙীয়া গড়, সাম্প্ৰদায়িক সংঘৰ্ষ আদি এশ এবুৰি ৰাজনৈতিক-অৰাজনৈতিক সমস্যাৰ লগত এই সততে মন নকৰা কিন্তু নৱ-প্ৰজন্মৰ বাবে অতিশয় গুৰুত্বপূৰ্ণ কথাবোৰৰ সমাধান ক’ত ?

ভগৱানে মানুহৰ কোনো সমস্যা দৈৱশক্তিৰে সমাধান কৰি নিদিয়েহি ৷ আমি সকলোতে যেন নেদেখাজনৰ পৰা কিবা এটা অনুগ্ৰহ বিচাৰো ৷ এই ধৰনৰ অনুগ্ৰহ বিচৰা মনোবৃত্তিৰ বাবেই আমাৰ দেশৰ মানুহে ইউৰোপ, আমেৰিকাৰ মানুহৰ লগত কোনো ক্ষেত্ৰতে সমানে ফেৰ মাৰিব নোৱাৰে ৷ শ্ৰী কৃষ্ণই কুৰুক্ষেত্ৰ যুদ্ধত অৰ্জুনক তেওঁৰ ক্ষত্ৰিয় ধৰ্ম পালন কৰিবলৈহে বাৰে বাৰে কৈছিল ; অৰ্জুন পৰম বন্ধু হোৱা স্বত্বেও নিজৰ দৈৱ শক্তিৰে শ্ৰী কৃষ্ণই কৌৰৱ বাহিনীক পৰাভূত কৰি অৰ্জুন সহিতে পাণ্ডৱ সকলক নিজ কৰ্তৱ্য কৰাৰ পৰা ৰেহাই দিয়া নাছিল ৷

ক’ত জানো পাইছিলো –“ছটা কামৰ পৰা মূৰ্খক চিনিব পাৰি ৷ কাৰণ নোহোৱাকৈ খং, নিৰৰ্থক কথা-বাৰ্তা , উন্নতি নোহোৱাকৈ পৰিৱৰ্তন, উদেশ্য নোহোৱাকৈ অনুসন্ধান, অচিনাক্তক বিশ্বাস আৰু শত্ৰুক বন্ধু বুলি জ্ঞান কৰা ৷ আমাৰ অসমীয়া মানুহৰ চৰিত্ৰটো এই ছয় গুনৰ আঁচোৰ আছে নেকি বাৰু ?

পৃথিৱীখনত হৈ চৈ লগাই কোনো কাম সফল নহয় ৷ মহৎ কামবোৰ নীৰৱে হয় ৷ সুন্দৰ হৃদয়ৰ মানুহৰ মহৎ চিন্তাবোৰ সদায় মহৎ কাৰ্য্যত উচৰ্গা হয় ৷ নিৰলস চেষ্টা আৰু নিবিড় নিষ্ঠা অবিহনে কোনো কামেই সাধিত নহয় ৷ আমি “হব দে” মনোবৃত্তিৰ পাশত বন্দী নেকি ? এই তুষ্টিৰ মনোভাৱ আমাৰ জাতীয় উন্নতি আৰু অগ্ৰগতিৰ অন্তৰায় নেকি ?

অসমীয়া মানুহৰ অনুসন্ধান আৰু অধ্যয়নৰ পৰিসৰ অত্যন্ত ঠেক ৷ জিজ্ঞাসাৰ ক্ষেত্ৰখন বৰ সীমিত ৷ বিবিধ বিষয়ত আমাৰ কৌতুহল নাই , বিবিধ ক্ষেত্ৰত আমাৰ বিচৰণ নাই, গতানুগতিকতাৰ পাশত আমি আৱদ্ধ ৷ চিন্তন, মনন, অধ্যয়ন, ভ্ৰমনৰ অভাৱত নতুন নতুন চিন্তা-চেতনাৰ দ্বাৰা আমি উদ্বুদ্ধ নহওঁ ৷ উদ্গতি সাধিবলৈ হ’লে অসমীয়াসকল সচেতন আৰু তৎপৰ হ’ব লাগিব ৷ পৰিশ্ৰমী হ’ব লাগিব ৷ কৰ্মত লাজ-এলাহ পৰিত্যাগ কৰিব লাগিব ৷ স্বাৱলম্বী হোৱাৰ যত্ন পুৰুষাৰ্থ কৰিব লাগিব ৷ যুৱক-যুৱতী, ছাত্ৰ-ছাত্ৰী সকলৰ ষি অফুৰন্ত প্ৰাণ-প্ৰাচুৰ্য্য আছে তাক চিন্তাশক্তিৰ সহযোগত কৰ্মশক্তিত পৰিনত কৰিব লাগিব ৷ আমাৰ ডেকা-গাভৰু সকলে আত্মবিশ্বাস ৰাখি বিভিন্ন দিশত আত্মপ্ৰতিষ্ঠাৰ বাট মুকলি কৰিব লাগিব ৷

-টুৱাৰাম দত্ত   

ৰাজগড় ৰোড , গুৱাহাটী

২০ / ১১ / ২০১২

tuwaramdutta@gmail.com